Fragment książki "Kościół i nauka", Wydawnictwo WAM, 2003 Rozszerzenie teorii ewolucji na człowieka Kolejne gatunki w linii człowiekowatych Wyjątkowość naszego gatunku .:::::.
Kolejne gatunki w linii człowiekowatych
Uczeni zaklasyfikowali wszystkie odkryte istoty do kilku grup taksonomicznych. Poczynając od najstarszego układają się one w następującym porządku:
Australopithecus
Homo habilis
Homo erectus
Homo sapiens neandertalensis
Homo sapiens sapiens (człowiek współczesny)
Australopitek. Pojawił się w Afryce jakieś 4 miliony lat temu i zszedł z areny dziejów około 750 tys. lat temu. Zwierzęta te, prezentujące już pewne cechy homoidalne, chodziły w pozycji pionowej, jakkolwiek daleko im do wyprostowanej postawy dzisiejszego człowieka. Nie osiągnęły w pełni postawy dwunożnej; poruszały się jak dzisiejsze duże małpy afrykańskie, przyjmując od czasu do czasu pozycję wyprostowaną. Znane są różne gatunki australopiteków.
Homo habilis. Tą nazwą L.S.B. Leaky, Ph.V. Tobias i J.R. Napier ochrzcili istotę, której szczątki kostne odkopano w wąwozie Oldoway w Tanzanii. Dla części antropologów jest bardzo prawdopodobne, że nie chodzi tu o odrębny gatunek z rodzaju Homo, ale o bardziej rozwinięty gatunek australopiteka; bardziej ich zdaniem pasowałaby do niego nazwa Australopithecus habilis.
Jego rozwój zaczął się około 2 milionów lat temu i trwał blisko milion lat. Obok kości odnajdywano proste narzędzia z kamienia: pięściaki, otoczaki. Na przestrzeni tysięcy pokoleń Homo habilis nauczył się je odtwarzać w miarę wiernie, tak jak ptaki budują swe gniazda zawsze w ten sam sposób, tyle że znacznie trudniej jest zbudować gniazdo, niż wyprodukować pięściaki.
Homo erectus (Człowiek wyprostowany). Jak się wydaje umiał przyjmować postawę wyprostowaną i tak chodzić – stąd nazwa grupy. Żył od 1,6 mln. lat p.n.e do 200 tys., a nawet 100 tys. lat p.n.e. Skalne warstwy, z których wydobyto szczątki Homo erectusa zawierają także prymitywne narzędzia kamienne oraz ślady wykorzystania ognia. Objętość czaszki osiąga rozmiar pośredni pomiędzy tym, jaki prezentują współczesne wielkie małpy i ludzie.
Homo sapiens neandertalensis. Typ klasyczny istniał od około 100 tys. do 40 tys. lat p.n.e. Niektórzy antropolodzy umieszczają pewne formy neandertaloidalne, o cechach bardziej prymitywnych, w okresie od 100 000 do 200 000 lat temu. Neandertalczyk był potężnie zbudowany, chodził w pozycji wyprostowanej. Pod względem wielkości mózgu przewyższał nawet średnią współczesnego człowieka. Różnił się od nas pod względem budowy kości ramion i nóg, a zwłaszcza w kształcie części twarzowej i mózgowej czaszki, jakkolwiek pewne cechy neandertalskie przetrwały w złagodzonej formie w niektórych współczesnych rasach ludzkich.
Szczątki neandertalczyka znajdowano w połączeniu ze śladami kultury mustierskiej, która definiowana jest na podstawie zaawansowanej technologii wyrabiania narzędzi kamiennych. Neandertalczycy umieli posługiwać się ogniem; wzniecali go i wykorzystywali, nawet do oświetlania jaskiń. Nie ulega wątpliwości, że neandertalczycy chowali swych zmarłych; nieraz towarzyszyły im dary wotywne, co wskazywałoby na jakąś formę wiary w życie pozagrobowe.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
W ciągu miesięcy całkowicie się rozkłada, nie tworząc nawet mikrocząstek.
Badacze kolejny raz obalili wyniki uzyskane pod koniec lat 80. metodą radiowęglową.
Plamy krwi na Całunie zachowują czerwoną barwę. Naukowcy podjęli próbę wyjaśnienia tego fenomenu.