Skąd to zainteresowanie? Ślimak Crysomallon squamiferum pokryty jest metalową „zbroją”. Tak jak muszle większości mięczaków wykonane są ze związków węgla i wapnia, tak w przypadku „ślimaka w zbroi” są to związki żelaza i siarki. Mowa zresztą nie tylko o muszli ślimaka. Z tego samego materiału wykonane są łuski pokrywające jego nogę. Co więcej, łuski na ciele zwierzęcia i muszla mają właściwości magnetyczne. Innymi słowy, gdyby komuś spadła na dywan igła, a jakimś sposobem miał przy sobie Crysomallon squamiferum, mógłby go użyć jako magnes.

Ekstremum na dnie

To oczywiście sytuacja czysto teoretyczna, bo ślimak w wersji metallic żyje na dnie oceanu (konkretnie znaleziono go na dnie Oceanu Indyjskiego), więc jego ciało przystosowane jest do wysokiego ciśnienia. W naszym otoczeniu pewnie nie potrafiłby funkcjonować. I nie tylko z powodu ciśnienia. Ślimak na dnie oceanu żyje bezpośrednio przy kominach hydrotermalnych. To jedne z najbardziej ekstremalnych środowisk na naszej planecie. Kominy pojawiają się na dnie oceanów w miejscach, w których płyty kontynentalne oddalają się od siebie. Zawsze dzieje się to na sporych głębokościach, stąd w pobliżu kominów panuje bardzo wysokie – kilkaset razy wyższe niż na powierzchni – ciśnienie i całkowita ciemność. Tam, gdzie płyty się rozchodzą, wylewa się magma, która natychmiast zastyga, schłodzona przez wodę o temperaturze zaledwie kilku stopni Celsjusza. Zdarza się jednak, że woda morska wpływa pod tak zastygłą skorupę i – podgrzana do kilkuset stopni Celsjusza – wylatuje pod ciśnieniem w innym miejscu. Wtedy powstaje komin hydrotermalny. Woda, która z niego tryska, jest nie tylko bardzo, bardzo gorąca (nie gotuje się z powodu ogromnego ciśnienia, jakie panuje na dnie), ale także przesycona ogromną ilością chemikaliów. Metale ciężkie, związki siarki, amoniak czy metan. To wszystko nie pochodzi z zanieczyszczeń. Te związki są jak najbardziej naturalne dla głębszych warstw Ziemi. Choć równocześnie bardzo szkodliwe dla życia.