Młoda drobna blondyn­ka, z wykształcenia położna, codziennie kilka godzin spędza w sterylnym gorącym pomiesz­czeniu, pełnym wysokich białych pudełek, z których wydobywa się charakterystyczny dźwięk. Dzięki dotacji unijnej założyła pierwszą w Polsce profesjonalną hodowlę świerszcza. Oprócz świerszczy w przerobionym z obory domku mieszkają jeszcze szarańcza, drewnojady i mącznik.

Gadzie jedzenie w cenie
– Od dziesięciu lat razem z mężem hodujemy gekony lam­parcie. Ich podstawowym po­karmem są świerszcze. Nigdzie w Polsce nie mogliśmy kupić tylu świerszczy, ile zjadały jaszczur­ki. Mąż co dwa tygodnie jeździł po nie do Czech. Zawsze kupował więcej i sprzedawał nadmiar do sklepów zoologicznych i hur­towni. Handlował nimi też we wła­snym sklepie zoologicznym – opo­wiada Kasia.

– Ale zdarzały się też takie sytuacje, kiedy przyjeż­dżałem po zamówioną określoną ilość, bo pokarm się kończył, a tam chłopak, który miał mieć świerszcze, mówił: mam dla ciebie tylko jedną czwartą – dodaje jej mąż Grzegorz. – Pomyślałam, że warto byłoby zapewnić ludziom taki kom­fort, żeby nie musieli się martwić, że mają zwierzątko, a nie mają go czym nakarmić.

  Justyna Jarosińska/GN Duże jaszczurki zjadają sporo dużych robaków Kasia podkreśla, że hodowców jaszczurek z roku na rok przyby­wa, bo kameleony czy gekony są efektowne, modne i znacznie mniej wymagające niż pies czy kot, a do tego nie uczulają. Gady nie są jednak tanie w utrzy­maniu. Za pudełko 60 świerszczy dla małej jaszczurki, które znikną w ciągu tygodnia, trzeba zapłacić ok. 20 zł. Duża jaszczurka zjada w tygodniu od kilku do kilkunastu szarańczy po 2,5 zł jedna.

Pielęgniarka w oborze
– Stwierdziłam, że skoro my co dwa tygodnie zostawia­my w czeskiej hodowli tyle pie­niędzy, to dlaczego nie zacząć czerpać z tego samemu zysków. Dodatkową motywacją była chęć zrobienia czegoś swojego. Skończyłam studia położnicze, ale nie pracowałam w tym zawodzie. Moją pasją były od zawsze zwierzęta. Miałam trochę pienię­dzy, ale nie aż tyle, żeby rozkręcić profesjonalną hodowlę. Zaczęłam od remontu starej obo­ry. Budynek to podstawa. Gdybym go nie miała, nic by z tego nie wyszło – opowiada pani Kasia.

Oszczędności jednak szybko stopniały. Na szczęście pojawiła się możliwość starań o dotacje na rozpoczęcie działalności. Ale nie było to takie proste. – W jednej z funda­cji nie udało się – opowiada Kasia. – W ostatniej chwili zdążyłam zło­żyć dokumenty do projektu „Inicja­tywa jest Kobietą”. Pomysł się spodo­bał. Biznesplan pomógł mi napisać mąż. W sierpniu 2011 r. dostałam 40 tys. zł. Przypuszczam, że udało mi się tylko dlatego, że chyba nikt nie wierzył, że kobieta może i chce hodować robale – śmieje się Kasia. Do sumy, którą dostała z fun­dacji, musiała dołożyć dwa razy tyle. – Ale bez pieniędzy, które otrzymałam w tamtym momen­cie, nie poradzilibyśmy sobie – mówi. – Musiałabym to wszystko mocno rozłożyć w czasie. A tak mam już trochę świerszczy, które zaczęły się rozmnażać, i za jakiś czas będzie można je sprzedawać.

Grunt to nisza
Na razie handlu na dużą skalę jeszcze nie ma, bo, jak mówi Kasia, trzeba zbudować stado. Świerszcz rośnie dwa miesiące, zanim nada­je się do zjedzenia. – Co mi będzie jajka składało, jak posprzedaję te, które teraz wyhodowałam? – pyta... Pani od robali, jak ją piesz­czotliwie nazywają w otoczeniu, na wielką fortunę i realizację zało­żeń biznesplanu musi więc jeszcze trochę poczekać. Ale jej działal­ność już wzbudza wielkie zainte­resowanie. W Polsce nie ma ho­dowli świerszczy na wielką skalę. – Są małe hodowle i ludzie, którzy sprzedają świerszcze na Allegro. Ja mam zamiar sprzedawać je li­trami – opowiada.

Pomysłem na nietypową dzia­łalność gospodarczą zaintereso­wały się już media w całym kra­ju. – Byłam w programie „Pytanie na śniadanie”, mówiłam tam o swoim pomyśle i o tym, że litr świersz­czy w cenie hurtowej kosztuje 120 zł. Po programie ludzie dzwonili do sklepu mojego męża, żebym im powiedziała, jak się taką hodowlę zakłada, bo oni też taki biznes chcą otworzyć – śmieje się.

Pomogli Czesi
Kasia konkurencji się nie boi. – Do tego potrzeba naprawdę dużej wiedzy, no i zaplecza w postaci specjalnego budynku – mówi. – Sama uczyłam się na błędach. Najpierw trzymałam świerszcze w pudełkach na zaple­czu sklepu zoologicznego męża. Któregoś razu przyjechałam rano, a pojemnik, który zostawi­łam wieczorem pełen świerszczy, okazał się pusty. Wyszły sobie po silikonie. I już ich nie złapa­łam.

Na początku nie wiedzieli­śmy z mężem, w jakich poidłach powinna być podawana woda. Robaki się topiły, bo gąbka była za duża. Te zwierzęta potrzebują też specjalnego jedzenia. Muszą być tarta marchewka ekologiczna i jabłka, otręby pszenne i specjalna mieszanka proteinowa. Komuś się wydaje, a co to za wielka sztuka hodować robaki. A jednak to sztu­ka. Ja całą swoją wiedzę czerpię z literatury czeskiej. Mamy bar­dzo dużo kontaktów z hodowca­mi z Czech i dużo u nich mogłam podpatrzeć.

Jak mówią Lipscy, rynek zbytu świerszczy jest ogromny. Oni sami sprzedają swoje gekony w całej Eu­ropie. A gady muszą jeść. Ale ho­dowla świerszczy to praca, od któ­rej nie ma wakacji ani urlopu. Dla nich to oczywiste, że nie zostawią zwierząt, żeby pojechać wypocząć. Według biznesplanu duże pieniądze powinny zacząć spływać w przyszłym roku, ale najprawdopodobniej większe ilości można będzie sprzeda­wać już za jakieś trzy miesiące. – Mam nadzieję, że wtedy będzie nas stać na zatrudnienie pracownika, który tak jak my kocha zwierzę­ta i będzie się nimi opiekował, a nie tylko dawał jedzenie – pod­kreśla Lipska.

240 pomysłów
Hodowla zakładana przez Ka­tarzynę Lipską to 200. firma, która powstała dzięki programowi „Inicjatywa jest Kobietą”, prowadzo­nemu od pięciu lat przez Fundację UMCS. Projekt miał cztery edycje. Jak informuje Honorata Kępowicz-Olszówka z Fundacji UMCS, ta, w której w minionym roku uczestniczyła Kasia Lipska, była ostatnia. – Będziemy oczywiście brali udział w różnych projektach unijnych, ale na razie nie przewi­dujemy już kolejnych edycji tego programu.

– W sumie zgłosiło się do nas prawie 2,5 tysiąca kobiet. Powstało 240 firm. Pieniądze dostały tylko te panie, których pomysły były najbardziej realistyczne i da­wały szanse, że biznes się uda. – podkreśla Honorata Kępowicz-Olszówka.