W upalny, letni dzień, spacerując po ogro­dzie zoologicznym tuż po godz. 15, nie­łatwo znaleźć zwierzaka zaintere­sowanego zwiedzającymi. Uciekają one do cienia - jak kapibara, odby­wają drzemkę - jak wielbłądy albo chłodzą się w wodzie - jak tapir. Ale godzinę później, gdy żar z nie­ba staje się mniej dokuczliwy w zoo budzi się życie.

Dwa goryle zasiadają przed tarasem widokowym i cze­kają na pracownika, który rzuca im cząstki jabłek, marchew czy orzeszki. Jest i butelka, którą same sobie odkręcają i z której duszkiem wypijają zawartość. Swój pokaz mają również uchatki kalifornijskie. Grace i Molly chętnie współpracują z opiekunem. Prezentują widzom, jak poruszają się w wodzie i na lą­dzie, pokazują swoje małżowiny uszne, a także długie przednie płe­twy, których używają do pływania. To jedna z różnic między uchatkami i fokami. Te ostatnie, poruszając się w wodzie, używają płetw tylnych.

Na wyciągnięcie ręki
Fajnie – jak stwierdzają spo­tkane przedszkolaki – jest na wy­spie lemurów. Bo chociaż najpierw trudno było któregoś z nich wypa­trzyć, to gdy słońce schowało się za chmury, jeden po drugim zaczęły wychodzić ze swoich kryjówek. Na początek mała rozgrzewka, parę fikołków na gałęzi czy zwis głową w dół, a potem można zejść na ziemię i sprawdzić, kto tym razem przy­szedł w odwiedziny.

opolskiezoo Ogród zoologiczny w Opolu

Lemury katta z pięknymi, długimi ogonami pod­chodzą do dzieci i dorosłych. Liżą po dłoniach, chwytają za nogi. Piskom radości towarzyszą ponaglenia: „Zrób zdjęcie!”. Kawałek dalej jest tunel z napisem zapraszającym do stanięcia oko w oko z wilkiem. Krót­ka kalkulacja – decyduję się wejść. Ale wilka nie spotykam – w efekcie ulga miesza się z rozczarowaniem. Za to w innej części ogrodu gepard pochłania spory kawał surowego mięsa, co nie tylko ja obserwuję z wielkim zaciekawieniem.

Hitem dla najmłodszych okazało się spo­tkanie z mrówkojadem czy podzi­wianie majestatycznie paradujących po wybiegu żyraf, z których hodowli od kilku lat słynie opolskie zoo. Do tego rozskakane kangury albo kozy i owce, które można pogłaskać w mini-zoo, czy dwa słodko wyglądające rysie, które na świat przyszły nieca­łe dwa miesiące temu. Kończąc kilkugodzinne zwiedzanie, aż trudno stwierdzić, gdzie komu podobało się najbardziej.

Lekcja blisko natury
W opolskim ogrodzie zoologicz­nym, mającym powierzchnię 30 ha, mieszka ponad 1350 zwierząt z ok. 270 gatunków. To spora zoologicz­na rodzina, którą warto poznawać. Ułatwiają nam to tablice informa­cyjne umieszczone przy każdym wybiegu czy wolierze. Dowiemy się z nich o miejscach na kuli ziemskiej, gdzie występują oglądane ptaki, ssaki, stawonogi czy płazy o tym, jak się zachowują, rozmnażają oraz czym się żywią. Wiele ciekawostek wyczytamy również z folderów informacyjnych, ale najwięcej usłyszeć można w czasie lekcji pro­wadzonych przez pracowników zoo.

- Najważniejszym zadaniem ogrodu zoologicznego jest hodowla gatunków ginących i zagrożonych wyginięciem - mówi Lesław Sobie­raj, dyrektor zoo w Opolu, dodając, że jego pracownicy również wiele uwagi poświęcają właśnie działalno­ści dydaktycznej, stawiając sobie za cel budzenie świadomości na temat niezastąpionej wartości przyrody. -  Uczymy dzieci i młodzież, jak nie zagrażać ginącym gatunkom - wyjaśnia.

Centrum ochrony zagrożonych
- Liczymy się z oczekiwania­mi naszych zwiedzających, którzy w ogrodzie zoologicznym chcą zobaczyć coś unikatowego, jednak najważniejszymi zwierzętami są dla nas te, które objęte zostały między­narodowymi programami ochro­ny przed wyginięciem - zaznacza dyrektor. Współczesne zoo można porównać do arki Noego, a więc miejsca, gdzie szansę na przetrwa­nie mają te gatunki, których natu­ralne siedliska są niszczone przez człowieka.

- Na Borneo prowadzi się wycinkę lasów pod plantację palm, bo w przemyśle spożywczym wzrasta zużycie oleju palmowego. Giną przez to m.in. orangutany. Na Madagaskarze prowadzona jest go­spodarka rabunkowa wobec przy­rody, przez co naturalne siedliska bogatej fauny są ograniczane do niewielkich rezerwatów – podaje przykłady Lesław Sobieraj. Opol­skie zoo uczestniczy w polskim pro­gramie ochrony puchacza, a także susła moręgowanego, który wygi­nął w naszym kraju. Te zwierzęta rozmnażane są w ogrodzie, a potem wypuszczane do siedlisk. Krótko mówiąc – w zoo nie ma stagnacji.

– W ramach współpracy z innymi ogrodami zoologicznymi wymienia­my zwierzęta, sprowadzamy do nas nowe czy oddajemy nasze nadwyżki hodowlane – opowiada dyrektor, podkreślając, że dzięki temu placów­ka włącza się w globalne działania na rzecz zachowania gatunków.

Stronę www Ogrodu Zoologicznego Opole można znaleźć tutaj