Mówisz „suseł”, myślisz „śpioch”. Wiadomo, śpi się jak suseł. I sporo w tym prawdy. Większość życia susły spędzają na spaniu, a właściwie w stanie hibernacji. Choć są zwierzętami stadnymi (żyją w koloniach), każdy osobnik ma własną norę. Wyposażona w system wentylacji i odwodnienia, wykopana na głębokość około metra, jest tak skonstruowana, że na jej dnie temperatura zawsze wynosi około 10 st. C. W takiej temperaturze suseł zapada w stan hibernacji. Aktywność jego organizmu spada, serce wolniej bije (zaledwie kilka razy na minutę), a ciepłota ciała mocno się obniża. W takich warunkach zwierzę ma mocno ograniczone potrzeby energetyczne i jest w stanie przetrwać nawet kilka miesięcy. To miesiące zimowe. W czasie długiego okresu hibernacji suseł budzi się co kilka, kilkanaście dni na krótki okres, po którym znowu zasypia. Ale susły odpoczywają nawet w lecie. Gdy na zewnątrz jest za gorąco, chowają się w norach. A tam, w niezmiennej temperaturze 10 st. C, przesypiają największe upały. Taka letnia drzemka może trwać nawet kilka dni. Susły mają średnio trzy młode raz w roku. Są one narażone na atak wielu drapieżników, stąd tempo rozrostu kolonii nie jest duże. Śpią do kwietnia lub maja. Przez całe lato jedzą i robią zapasy. Jesienią zaczynają się przygotowywać do zimy, co w praktyce oznacza... jedzenie.

Potrzebują łąki

Susły w Polsce wyginęły, a teraz są jednym z dwóch gatunków, obok żubra, które są reintrodukowane, czyli przywracane do środowiska. Pierwszym krokiem do tego jest znalezienie osobników, które byłyby genetycznie maksymalnie zbliżone do zwierząt żyjących w Polsce. Naukowcy z Polskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody „Salamandra”, po przeprowadzeniu badań genetycznych stwierdzili, że niemal identyczne do tych, które żyły w Polsce, są susły ze Słowacji i Węgier.