Diament to jeden z najprostszych, jeśli chodzi o skład chemiczny, minerałów. W zasadzie to czysty węgiel, czasem z niewielką domieszką nadającą barwę. Swoim niezwykłym blaskiem diamenty zawsze jednak pobudzały wyobraźnię.

Znajdowano je już kilka tysięcy lat temu w rzekach na obszarze dzisiejszych Indii. Do Europy przywiózł je w IV wieku przed Chrystusem Aleksander Wielki. W jubilerstwie zaczęto ich używać w XI wieku na Węgrzech do dekorowania korony królowej. Od 1477 roku, gdy habsburski arcyksiążę Maksymilian postanowił wziąć za żonę Marię I Burgundzką, datuje się tradycja pierścionków zaręczynowych z brylantem. Z przekazów historycznych wynika, że pierścionek Marii Burgundzkiej nie wyglądał jednak szczególnie pięknie – było to kilka płaskich diamentów tworzących literę M. 
 

Diament pod lupą nauki

Diamenty są zbudowane z węgla – pierwiastka bardzo często występującego na ziemi. Dowiódł tego znany francuski uczony i eksperymentator Lavoisier. Wykonał on doświadczenie, w którym skupił za pomocą olbrzymiej lupy promienie słońca na niewielkim diamencie, powodując jego całkowite spalenie. W wyniku utlenienia węgla uzyskał bezbarwny gaz – dwutlenek węgla CO2.

Choć diament to dokładnie ten sam pierwiastek, który spotykamy znacznie częściej w postaciach węgla kopalnego, grafitu czy sadzy, właściwości tych różnych form występowania węgla są diametralnie różne. Grafit jest miękki, tłusty w dotyku, diament natomiast jest najtwardszym znanym w przyrodzie minerałem. Ta właściwość znalazła odbicie w nazwie – w języku starogreckim słowo „adamas” oznacza „niezniszczalny”.

W przeciwieństwie do grafitu jest on dobrym izolatorem elektrycznym, natomiast bardzo dobrze przewodzi ciepło. Wykazuje wysoką odporność na działanie czynników chemicznych, w tym kwasów i zasad. Te właściwości wynikają z wewnętrznej struktury diamentu.