Być bliżej nieba to marzenie wielu ludzi. Ale w budowie wieżowców nie chodzi chyba o doznania natury religijnej (choć i takie mogą się pojawiać). Wieżowce, wysokościowce, drapacze chmur buduje się z dwóch, w pewnym sensie sprzecznych powodów. Pierwszy jest praktyczny, drugi wręcz przeciwnie.

Wizytówka dla lansu

Zacznę od tego pierwszego. W dużych i starych miastach bardzo trudno znaleźć wolną przestrzeń, a równocześnie – wraz ze wzrostem metropolii – potrzeba więcej mieszkań, hoteli i biur. Można je oczywiście budować na obrzeżach czy wykorzystywać do tego celu wolne przestrzenie, takie jak na przykład parki, ale obydwa te wyjścia mają swoje ograniczenia. Parki, deptaki dają miastu charakter i tlen. Są miejscem, w którym można odpocząć, na chwilę wyrwać się z uścisku betonowej dżungli.

Z kolei stawianie niskich budynków na obrzeżach miast jest niepraktyczne. Wybudowany w Nowym Jorku w 1931 r. Empire State Building ma wysokość 443 metrów. Jego powierzchnia użytkowa wynosi 254 tys. mkw. Gdyby chcieć wybudować niskie budynki mieszczące biura dla ponad 15 tys. osób i korytarze o szerokości umożliwiającej komunikację około 10 tys. ludzi na godzinę (tyle mogą przewieźć windy wspomnianego budynku), jego powierzchnia u podstawy byłaby ogromna. Pomijam fakt, że budowanie biur na obrzeżach miast znacząco skomplikowałoby funkcjonowanie metropolii. W skrócie mówiąc, drapacze chmur buduje się ze względów czysto praktycznych. Jest jednak i drugi powód budowy wysokościowców. Robi się to dla lansu i prestiżu.