Jak zaznacza w swoim wotum prof. Francesco de Rosa (1), już w 1938 r. zakonnik ten zaczął odczuwać dolegliwości przy oddawaniu moczu, które zostały zdiagnozowane jako konsekwencja infekcji nerek na tle gruźliczym, co sprawiło, że większość czasu spędzał on w infirmerii klasztornej, mało uczestnicząc w ćwiczeniach zakonnych. Lekarz klasztoru zakomunikował opatowi, że choroba zagraża życiu o. Chanut i przepowiadał, że w ciągu pięciu-sześciu miesięcy nastąpi jego śmierć. Chory liczył wówczas zaledwie 34 lata.

Opat, zatroskany o swoich podwładnych, polecił wspólnocie zakonnej modlitwę o uzdrowienie o. Chanut za przyczyną Służebnicy Bożej Elżbiety od Trójcy Świętej, do której żywił szczególne nabożeństwo i napisał też w tej sprawie do Sióstr Karmelu w Dijon, w którym ona żyła i spoczywała. Modlitwy zostały wysłuchane i chory odzyskał zdrowie. Zmarł on dopiero w 71 roku życia i to nie z powodu choroby nerek, ale ze względu na problemy z układem krążenia i niewydolność serca.

Kanoniczne badanie uzdrowienia podjęto już w 1948 r. w procesie diecezjalnym w Dijon, gdzie też, w myśl ówczesnej praktyki Stolicy Apostolskiej, w latach 1963-1965 odbył się proces apostolski. W 1969 r. opublikowano dekret o ważności tegoż postępowania kanonicznego i je zawieszono, koncentrując uwagę na badaniu cnót Służebnicy Bożej.

Dekret zatwierdzający jej cnoty heroiczne podpisał Jan Paweł II w dniu 12 lipca 1982 r. (2) Po tym akcie Postulacja Generalna zakonu przygotowała Positio o domniemanym cudzie i 19 marca 1983 r. swoją pozytywną opinię o niewytłumaczalności zjawiska z punktu widzenia medycznego podpisał wspomniany już prof. Francesco De Rosa, biegły przy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Jego opinię poprali lekarze tworzący konsultę przy tejże Kongregacji, którzy obradowali 10 czerwca 1983 r.

Po kilku miesiącach, 29 listopada tego samego roku, dokumentację procesową o domniemanym cudzie przeanalizowali konsultorzy teolodzy, którzy wypowiedzieli się za nadprzyrodzonością uzdrowienia, przypisując je wstawiennictwu Służebnicy Bożej Elżbiecie od Trójcy Świętej, do której modlono się w tej intencji.

W styczniu 1984 r. kwestią zajęli się kardynałowie i biskupi, członkowie Kongregacji, którzy potwierdzili definitywnie powyższe opinie.

Ojciec Święty Jan Paweł II poinformowany o wynikach przeprowadzonych badań przez prefekta Kongregacji, 17 lutego 1984 r. polecił opublikować dekret o cudzie (3), i w dniu 25 listopada tego samego roku wyniósł Służebnicę Bożą Elżbietę od Trójcy Świętej do chwały ołtarzy przez obrzęd beatyfikacji w bazylice św. Piotra w Rzymie.
 

(1) Divionen. Beatificationis et Canonizationis S. D. Elisabeth a SS. Trinitate (...) Iudicium Medicum Legale super sanatione Rev. D. Joannis Chanut, Romae 1983, s. 1-3; por. Simeone della Santa Famiglia, Virtu eroiche e miracolo. L'itinerario della glorificazione, w L'Osservatore Romano, ed. quotidiana, 13 novembre 1983, wkładka, s. VI.
(2) Acta Apostolicae Sedis, 74 (1982) 1085-1089.
(3) Tamże, 76 (1984) 917-919.


Artykuł ten pochodzi ze strony www.karmel.pl
Serdecznie dziękujemy za zgodę na zamieszczenie go w naszym serwisie.