Pod nazwą „witamina D” ukrywają się trzy różne związki chemiczne wykazujące zbliżoną aktywność biologiczną – cholekalcyferol, ergokalcyferol i 25-hydroksycholekalcyferol. Witamina D zachowuje się w organizmie człowieka w sposób przypominający działanie hormonów. W nerkach jest przekształcana w aktywne formy, a dalej transportowana przez krew do tkanek, gdzie pełni różne funkcje. Najważniejszą z nich jest regulacja gospodarki mineralnej organizmu, głównie przemian wapnia i fosforu, co ma wpływ na stan naszego szkieletu, który jest magazynem tych pierwiastków.

Ryby i słońce

Witaminę D trudno dostarczyć w diecie. Na nasz stół trafia głównie z drogimi lub nielubianymi rybami – węgorzem, łososiem, śledziem. Spore jej ilości potrafimy wytworzyć sami przez syntezę skórną. Promienie słońca powodują uaktywnienie znajdującej się tam prowitaminy. Pokrycie dziennego zapotrzebowania możliwe jest, o ile byliśmy nasłonecznieni przynajmniej przez 15 minut, a nasze ramiona i nogi były odsłonięte i nieposmarowane kremem anty-UVB. Słońce musi przy tym padać pod odpowiednim kątem, który w naszej szerokości geograficznej obserwowany jest od maja do września, w godzinach 10.00–15.00.