W zasadzie wirus nie jest organizmem żywym. Sam się nie rozmnaża, nie pozyskuje energii, nie przeprowadza nawet najprostszego metabolizmu. A jednak istnieje i może stanowić realne zagrożenie. O tym, że tak jest, nie trzeba chyba przypominać, patrząc na statystyki zachorowalności i śmiertelności. Obecnie w Polsce przeważająca większość przypadków COVID-19 jest powodowana przez tzw. brytyjski szczep wirusa. Bardziej zaraźliwy i bardziej śmiertelny niż ten, który sprawiał nam kłopoty jesienią, podczas II fali zachorowań. Niektórzy specjaliści mówią wręcz, że nie powinniśmy numerować konkretnych fal, bo w zasadzie dzisiejsza epidemia jest spowodowana przez innego wirusa niż ta sprzed kilku miesięcy. Ale tzw. brytyjski szczep powstał z tamtego z jesieni (mówiąc skrótowo).

Wirusy mutują podczas kopiowania ich materiału genetycznego, a to dzieje się wewnątrz ludzkich komórek. Im więcej osób zainfekowanych, tym większe ryzyko pojawienia się mutacji wirusa, bo u większej liczby nosicieli wirus jest kopiowany. Proces jest całkowicie losowy. Groźna mutacja może wystąpić wtedy, gdy nosicieli będzie dwóch, a równocześnie mutacje mogą być bardzo małe, gdy nosicieli będzie milion. Nie ma jednak wątpliwości, że wraz ze wzrostem liczby zakażonych rośnie też liczba mutacji, czyli rośnie prawdopodobieństwo pojawienia się wersji, która będzie groźniejsza niż poprzednie. Dzisiaj najgroźniejsze są szczepy brytyjski i brazylijski. To dwa kraje, w których liczba rejestrowanych przypadków była (w przypadku Brazylii wciąż jest) rekordowo wysoka. Więcej infekcji – to więcej możliwości mutowania.