Na świecie podano do tej pory ponad 3 miliardy dawek szczepionek. To wystarczająco dużo, by wyciągnąć wnioski dotyczące ich skuteczności. Trudno analizować dane pochodzące z krajów, których obywatele byli szczepieni szczepionką z Chin i z Rosji, ale jeśli weźmiemy pod uwagę szczepionki firm Pfizer, AstraZeneca, Moderna i J&J, widać efekt ich działania.

Nowy wariant

Bez lekarstwa, a tego wciąż przeciwko COVID-19 nie ma, tylko przechorowanie albo zaszczepienie zapewniają bezpieczeństwo przed patogenami. W przypadku wielu chorób lepiej nie czekać na przechorowanie, bo to jest niebezpieczne. Bywa jednak tak, że niebezpieczne – w szerszym znaczeniu tego słowa – jest przechorowanie w grupach, w których śmiertelność jest niska. Choć brzmi to paradoksalnie, tak właśnie jest wtedy, gdy młodsi są nosicielami wirusa albo chorują skąpoobjawowo. Choć prawdopodobieństwo, że wirus sprowadzi na nich realne niebezpieczeństwo, jest dużo niższe niż w przypadku osób starszych, sam fakt namnażania wirusa powoduje, że zwiększa się prawdopodobieństwo powstania odmiany groźnej dla starszych, nawet gdy ci są już zaszczepieni. Szczepionki nie są uniwersalne, duże zmiany w budowie wirusów mogą powodować, że szczepionka stworzona na jeden wariant na inny będzie albo mniej skuteczna, albo (choć tutaj zmiany musiałyby być duże) nie będzie skuteczna wcale. Ten właśnie argument stoi za namowami do szczepienia osób młodych, np. tych do 40. roku życia. Faktycznie dla nich wirus nie jest bardzo groźny (choć to oczywiście kwestia statystyki, bo liczba osób młodych, które przechodziły covid w trudny sposób, wcale nie jest mała), ale warianty, jakie mogą powstać przy okazji infekcji, mogą zagrozić osobom starszym.

Dzisiaj na świecie zaczyna dominować wariant delta, czasami zwany indyjskim. Jego zaraźliwość jest ponad połowę razy większa niż poprzednich wariantów wirusa. Czy szczepionki chronią przed tym wariantem?