Co prawda dostaniemy go dopiero za kilka lat, ale nie o tempo, tylko o skuteczność tutaj chodzi. Urządzeniem, które wierciło, pobierało próbki i pakowało je do specjalnych, hermetycznych zasobników, był amerykański łazik Perseverance. Oczywiście wszystko zostało sfotografowane, a skała z dna prastarego jeziora (teraz oczywiście suchego jak pieprz) z dwoma wywierconymi otworami ma wręcz symboliczny charakter. Takich rzeczy jeszcze nigdy nie robiliśmy.

Próbki na później

Łazik Perseverance jest najnowszym elementem całkiem już sporej flotylli łazików i orbiterów marsjańskich. Jest najbardziej zaawansowany technologicznie i w zasadzie bardziej przypomina autonomiczne, duże laboratorium naukowe niż pojazd robiący zdjęcia. W rzeczywistości na pokładzie łazika jest w sumie 19 kamer. Część z nich służy do obserwacji otoczenia, część do obserwacji samego łazika. Są kamery czarno-białe i takie, które są wyposażone w zoom. A końcu takie, które służą do filmowania detali, i takie, które „pobierają” dane o kolorach. Obrazowanie to tylko jedna z wielu funkcjonalności łazika. Inna to pobieranie próbek. Ale nie po to (jak robiły to niektóre poprzednie misje), by się im przyjrzeć czy też przebadać na pokładzie samego lądownika, ale po to, by je hermetycznie spakować i przygotować do wysłania na Ziemię.

Łazik Perseverance wylądował na dnie krateru, w którym kiedyś było jezioro. Wydaje się, że to właśnie w takich miejscach jest największe prawdopodobieństwo znalezienia śladów życia. W tym celu łazik został wyposażony w urządzenie do pobierania próbek podłoża. Pierwsze podejście nie powiodło się. W miejscu, z którego próbki miały być pobrane, podłoże było zbyt sypkie. Kolejne dwie próby udały się jednak perfekcyjnie. W tytanowym pojemniku został umieszczony materiał pobrany podczas odwiertu w kawałku znajdującej się na podłożu skały. Na pokładzie Perseverance jest ponad 30 pustych zasobników (każdy wielkości większego długopisu) i jeżeli wszystko przebiegnie pomyślnie, w kolejnych latach przemierzający dno krateru łazik będzie pobierał kolejne próbki i zostawiał je dla kolejnej misji. Ta zbierze je wszystkie i odeśle na Ziemię. Nigdy wcześniej nie udało się dostarczyć na Ziemię próbek pochodzących z innej planety.