Myślę, że powód dla którego chorzy wolą sięgać po terapie alternatywne jest dość prosty: leczenie raka jest niezwykle uciążliwe. I słowo "uciążliwe" jest tu eufemizmem. Na dodatek skuteczność takich terapii bywa niewielka. I nawet jeśli w początkowej fazie się udaje, to wcale nie znaczy, że naprawdę się uda. Chory po "intensywnej terapii" (mam na myśli operację, chemioterapię czy radioterapię) skazany jest na lata życia w napięciu: wróci czy nie wróci? Nic dziwnego, że są ludzie, którzy widzą w leczeniu raka przemyślną torturę.

Do tego dochodzą inne sprawy. Ot, chorzy mają świadomość, że są leczeni według procedur wypracowanych kilkadziesiąt lat wcześniej. Często naczytali się o nowych możliwościach, dających większa nadzieję specyfikach (mam na myśli inne, nowocześniejsze środki do chemioterapii). I co? Nikt im ich nie proponuje. A jak o tym wspomną, to ... różne rzeczy mogą usłyszeć.

Kolejną taką "inną sprawą" może być to, że chory trafi na bezdusznego lekarza. Ja akurat bezduszność lekarzy rozumiem: rozumiem, że zmuszeni ileś tam razy w tygodniu rozmawiać z ludźmi w ciężkim stanie o nadziei albo tę nadzieję gasić nie są w stanie psychicznie tego wszystkiego unieść. Dlatego ubierają pancerz obojętności. Ale chory, jeśli poczuje się jak kolejny przypadek zabierający lekarzowi cenny czas, sam śmiertelnie przerażony, wcale się dobrze z czymś takim nie czuje.

No i jest jeszcze sprawa organizacyjna. Chorzy po terapii stoją w kolejach. I rozmawiają. O tym że ten "przegrał walkę" tamten już tez nie żyje, komu co wycięto, kto jak ciężko znosił chemię itd itp. Ja się nie dziwię, że człowiek woli od tego uciec. Zdrowy słuchając czegoś takiego będzie wystraszony. Cóż dopiero ten, kto choruje...

Dlatego wcale się nie dziwię, że ludzie szukają terapii alternatywnych. Takie leczenie nie boli, są cały czas wśród bliskich, nie czują się jak zdefektowane pralki, które trzeba naprawić a i tych mrożących krew w żyłach opowieści słuchają mniej. Przedłużyć życia za cenę wielkiego cierpienia? Po co? Naprawdę się nie dziwię..

Jeszcze jedno, najmniej w tym temacie istotne, ale... Chodzi o mówienie o kimś, kto na raka umarł, że "przegrał walkę". I zachęcanie tych, którzy żyją, by walczyli. Przepraszam, ale to nie chory przegrywa. On nic nie może zrobić. Przecież oficjalna medycyna, odrzucają metody alternatywne, nie wierzy chyba, że chory może się uleczyć siła swojej woli, nieprawdaż? Tak naprawę przegrywa medycyna ( a czasem tylko źle zorganizowana służba zdrowia) która nie zdołała chorego uleczyć. I tak sprawę uczciwie stawiajmy.