Serce drugie, poprawione

Kolejne „pierwsze” przeszczepy

Rozwój transplantologii wyznaczają kolejne „pierwsze” przeszczepy. W 1988 roku przeszczepiono serce młodemu pacjentowi, biorcą był 15-letni chłopak. Jedenaście lat później, 2 grudnia 1999 roku, transplantację serca przeprowadzono u najmłodszej w Polsce pacjentki, 21-miesięcznej dziewczynki z tzw. niedorozwojem „prawego serca”. Dzisiaj Ola chodzi już do szkoły. W ciągu ostatnich 20 lat wykonane zostały 32 przeszczepy u dzieci.

Październik 2001 roku, prof. Marian Zembala przeprowadził pierwszą transplantację serca i płuc. Pacjentem był 34-letni Marek Breguła z Tarnowskich Gór, który trafił tu z pozawałowym uszkodzeniem serca i nieodwracalnym nadciśnieniem płucnym. – Przede mną podobne zabiegi nie udawały się, ale uwierzyłem, że będzie dobrze. I tak się stało – mówi.

W następnym roku przyszła pora na jednoczesny przeszczep serca i nerek. Za rok, w kwietniu 2003 roku prof. Zembala z powodzeniem przeszczepił pojedyncze płuco. – Niepokojąco rośnie grupa pacjentów czekających na transplantację płuc, w tym również dzieci. Dzisiaj stoimy przed rozwojem tego właśnie programu – mówi prof. Zembala. Podkreśla, że dziś medycyna potrafi dokładniej ocenić możliwość przeżycia pacjenta, dlatego trafniej układana jest kolejność czekających na przeszczep. Dawniej listy takie zmieniały się co trzy miesiące, „nie doczekiwało” na serce około 40–60 procent, teraz odsetek ten spadł do 10. Chociaż zmieniła się świadomość społeczna, ciągle widać wyraźny podział na Polskę zachodnią i wschodnią, gdzie zgłoszeń dawców jest bardzo mało.

– Kolejnym krokiem w leczeniu milionów ludzi z niewydolnością serca jest sztuczne serce – mówi z przekonaniem prof. Zbigniew Religa. Dzisiaj przyjeżdża do Zabrza najczęściej do Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii, gdzie trwają prace nad polskim sztucznym sercem i kiedy mecze rozgrywa u siebie Górnik Zabrze.



Gość Niedzielny 47/2005