Cud kanonizacyjny Ojca Pio. Uzdrowienie Matteo - relacja matki

31 stycznia

To ważna data, dzisiaj jest św. Cyrusa i zawsze będę pamiętać ten dzień jako drugie urodziny Mattea.

Pierwszy telefon otrzymuję, gdy idę do szpitala z Giusi, żoną doktora Catapano. Dzwoni zaprzyjaźniony stolarz Michele z San Marco, który pyta, czy może mi przynieść dla Mattea zdjęcie Ojca Pio. Bez zastanowienia mówię “tak”, skoro to coś, co dotyczy Ojca, absolutnie chcę to mieć. Po paru minutach drugi telefon. To Antonio. Zdyszanym głosem oznajmia, że Matteo otworzył oczy, że przebudził się. Odstawili mu kurarę i choć jest jeszcze pod wpływem leku, rozumie i rozpoznaje wszystko.

Nic więcej do mnie nie dociera, zbyt silne są emocje, lęk i radość. Razem z Giusi pędzimy w stronę szpitala. Na oddziale reanimacji są już nasi mężowie. Nakładamy sterylną odzież i stajemy za przeszklonymi ścianami pokoju Tea. Oczy ma otwarte, niepewne, ale otwarte. Giuseppe, który w ostatnich dniach przekazywał nam wiadomości o dziecku z oddziału reanimacji, mówi, że udało się nam, że uda się Matteo, i jego pogodne spojrzenie napełnia mnie siłą i nadzieją. Zawsze, przez całe życie będę pamiętać, jaką pogodą obdarzał mnie ten przyjaciel za każdym razem, gdy wychodził z oddziału reanimacji, pogodą, która rodziła się w jego sercu pomimo dramatycznego stanu Tea, a którą – wierzę w to – dawał mu ktoś największy i najlepiej znający nas, nędznych śmiertelników.

Szczęście, jakiego wówczas doznałam, było największym w moim życiu, nieporównanie większym od tego, co czułam podczas pierwszego krzyku Mattea i Alessandra po porodzie. Pojęłam, że zaczął się trudny, lecz wspaniały powrót do życia. Cały czas powtarzałam: “Jezu, Maryjo, Ojcze Pio i wszyscy Święci w niebie, dzięki, dzięki!”. Koło południa wróciłam do domu, wziąć jakieś rzeczy potrzebne mi, kiedy będę czuwać przy dziecku w szpitalu.

Po paru minutach przychodzi stolarz Michele ze zdjęciem Ojca Pio. Dziękuję mu z całego serca za ten gest, wyjmuję zdjęcie z oprawki i oglądam je. To oryginalna, czarno-biała fotografia Ojca, trzymającego w ramionach figurkę Dzieciątka Jezus. Na odwrocie kilka słów napisanych własnoręcznie przez Ojca Pio wraz z jego podpisem. Słowa skierowane są do jednej z jego duchowych córek, która – co wzrusza mnie głęboko – nosiła, tak jak ja, imię Lucia.

W tej chwili czuję, że to sam Ojciec Pio chciał, żebym otrzymała to zdjęcie w szczególny dzień, dzień przebudzenia mego syna, bym zrozumiała, że on jest blisko nas, z Chrystusem, i że modli się za nas. Napis brzmi: “Droga Lucio, w dniu twych imienin składam ci życzenia słowami, które ostatnio wypowiedział do mnie Ojciec – niechaj Maryja oddali od ciebie wszelki lęk, niech rozjaśni twego ducha i uczyni cię godną Bożego Miłosierdzia, ukazując ci Jezusa w pełni chwały – (Ojciec Pio)”.

Kiedy kończę czytać te parę linijek, oczy zachodzą mi łzami. Przyciskam zdjęcie do serca i dziękuję Ojcu Pio, że kolejny raz dał mi odczuć swoją obecność i opiekę. Jestem pewna, że Matteo z każdym dniem będzie czuł się lepiej, że jego organizm zareaguje, bo Bóg wszystko może.

I tak rozpoczyna się bardzo trudny i bolesny powrót do zdrowia mego syna. Pierwsze godziny są straszne, gdyż dziecko jest zaintubowane, nie może mówić, nie rozumie, dlaczego tutaj się znajduje, i nasze cierpienie staje się odbiciem jego cierpienia.

Na drugi dzień Matteo kilkakrotnie spogląda na puste miejsce i poruszając wargami, szepcze: “Chcę Ojca Pio, chcę Ojca Pio”. Następnie zaciska i otwiera prawą dłoń. Nie rozumiem, o co chodzi, wreszcie wkładam mu do ręki obrazek Ojca.

Dopiero później dowiem się z jego słów, że szukał Ojca Pio, gdyż ten trzymał go za prawą dłoń podczas śpiączki, a po przebudzeniu się już go nie zobaczył przy sobie.