Cud kanonizacyjny Ojca Pio. Uzdrowienie Matteo - relacja matki

Ocena teologiczna (Głosowanie nr 1 Teologów Konsultorów)

Rzadko kiedy, tak jak w niniejszym przypadku, występuje taka obfitość wyraźnych i przekonujących dowodów co do tak istotnego elementu, jak jednogłośna modlitwa oraz chronologiczna jednoczesność modlitwy i uzdrowienia, a tym samym co do przyczyny i skutku, dwu faktów niepodważalnie potwierdzonych tak na płaszczyźnie historycznej, jak i prawnej. W intencji uzdrowienia Mattea Colelli trwała bowiem prawdziwa krucjata modłów skierowanych do bł. Ojca Pio z Pietrelciny, od chwili gdy zorientowano się w powadze sytuacji chorobowej, jaka dotknęła małego chorego, aż do jego całkowitego wyzdrowienia, które wprawiło w zdumienie lekarzy, którzy go leczyli i uznali za już “straconego”.

Poczynając od rodziców chłopca, będących gorącymi czcicielami Ojca Pio, przez krewnych, przyjaciół, zakonników, kapucynów z San Giovanni Rotondo – trwało bezustanne błaganie, by Ojciec Pio pomógł w uzdrowieniu dziecka.

Matteo, jeszcze przed chorobą, w każdą niedzielę chodził na grób Ojca Pio razem z rodzicami; w czasie choroby, ledwo odzyskał świadomość, modlił się również do Ojca, który ukazał mu się “we śnie”, to znaczy w stanie śpiączki, i zapewnił go, że wyzdrowieje.

Jego ojciec, doktor Antonio, oświadcza, że od tej nocy, kiedy syn został hospitalizowany, zwracał się wspólnie z żoną, przyjaciółmi i wielu innymi osobami z San Giovanni Rotondo do Ojca Pio, prosząc go o wstawiennictwo w uzdrowieniu dziecka, oraz że modlitwy były nieprzerwane. Wszystko to potwierdza matka Mattea. Taką samą intencję swoich modlitw podają też następujące osoby:

• doktor Alfredo Del Gaudio, specjalista anestezjolog i reanimator;
• pan G. Palladino, pielęgniarz;
• pani A. R. Clemente, pielęgniarka;
• doktor Nicola Gorgoglione, pediatra;
• chirurg, doktor Nicola Ippolito, wujek uzdrowionego, który mówi: “Chodziliśmy w małych grupach na grób bł. Ojca Pio, zwłaszcza wieczorem, na modlitwę różańcową” i dodaje, że modlono się także w Stanach Zjednoczonych i nie ustawano w modlitwach przez cały czas trwania choroby Mattea;
• doktor Michele Pellegrino, pediatra;
• pani Concetta Centra, nauczycielka Mattea, która po śmierci męża odeszła całkiem od praktyk religijnych, lecz teraz odzyskała wiarę i modliła się o zdrowie swojego małego ucznia;
• pan Raffaele Augello, pielęgniarz, który najpierw stwierdza ogólnie: “Modlitwy kierowano do Boga za pośrednictwem Maryi i świętych”, lecz zaraz potem mówi jasno o modlitwach do Ojca Pio;
• również doktor Paolo De Vivo, ordynator II oddziału anestezjologii i reanimacji, potwierdza, że modlił się do Ojca Pio za małego chorego.

Interesujące szczegóły można znaleźć w oświadczeniu ojca Rinalda Totano, kapucyna kierującego grupami młodzieżowymi. Towarzyszył on rodzicom Mattea, gdy modlili się w celi Ojca Pio; następnie wieczorem prowadził Różaniec odmawiany przy grobie Błogosławionego razem z zakonnikami i rodzicami dziecka; poza tym prosił o modlitwę wszystkich znajomych.

Nawet kiedy rozeszła się wieść, że dziecko zmarło, nie ustawali w modlitwach, a rodzice Mattea po jego uzdrowieniu zamówili Mszę św. dziękczynną do Ojca Pio.

Konkluzja

Sądzę, że dysponujemy dostateczną liczbą elementów, by z całą moralną pewnością stwierdzić, że uzdrowienie Mattea Colelli – uznane jednogłośnie przez Radę Lekarską za niewytłumaczalne naukowo i zaistniałe w całkowitej zbieżności chronologicznej z nieustannymi modłami, jakie wiele pobożnych osób zanosiło do Ojca Pio – można przypisać wstawiennictwu naszego Błogosławionego, ponieważ ma wszystkie cechy cudu III stopnia quoad modum.

Zatem na przedstawiony problem odpowiadam affirmative et ad effectum de quo agitur, salvo meliori iudicio.