Cud w Lanciano

Opis relikwii

Relikwiarz z kościoła św. Franciszka w Lanciano ukazuje za obudową z podwójnego szkła nieregularny pierścień z ludzkiego ciała, średnicy 55 mm, okalający pustą przestrzeń, którą ongiś wypełniała Hostia. Hostia skruszała z biegiem czasu. Obręcz z ciała ludzkiego, gruba na obrzeżach, a cienka wewnątrz, uległa mumifikacji, jest koloru ciemnożółtego, bardzo twarda, co stwierdzono, pobierając mikroskopijne próbki do badań laboratoryjnych.

W szklanym kielichu, znajdującym się w dolnej części relikwiarza, znajduje się 5 skrzepów krwi nierównego kształtu, także bardzo twardych, o łącznej wadze 15,85 gramów.

W 1970 r. arcybiskup Lanciano Pacifico Perantoni zwrócił się do ojców franciszkanów, opiekunów Sanktuarium Eucharystycznego, i prowincjała Brunona Lucianu z propozycją, by poddać szacowne relikwie badaniom naukowym. Tego odpowiedzialnego zadania podjął się prof. Odoardo Linoli, specjalista w zakresie anatomii, histopatologii, chemii i mikroskopii klinicznej, a współpracy z nim – prof. Ruggiero Bertelli, anatom.

Badania trwały od listopada 1970 r. do marca 1971, potem wznowiono je w 1981 r. Przyniosły następujące rezultaty: stwierdzono, że ciało to mięsień sercowy człowieka, zmumifikowany, ale nie zmieniony od 1200 lat, choć nie znaleziono śladów środków mumifikujących. Profesor Linoli w swym raporcie pisze: „Fragment Ciała jest przekrojem serca i jest to absolutnie widoczne, że mamy do czynienia z prawą i lewą komorą sercową”.

Naukowcy stwierdzili również, że grudki są skrzepami krwi ludzkiej, w jej normalnym składzie chemicznym, grupy AB, grupy rzadkiej w Europie, o wiele częstszej w Palestynie i Izraelu. „Jest to ta sama grupa krwi co Człowieka ze świętego Całunu z Turynu i to jest szczególne, ponieważ jest raczej charakterystyczna dla człowieka urodzonego i żyjącego na Środkowym Wschodzie” – stwierdził prof. Linoli. Rezultatów jego badań nie podważono, przeciwnie – na późniejszych sympozjach i spotkaniach specjalistów cud z Lanciano był niejednokrotnie przytaczany jako fakt naukowo zbadany. Tylko jego powstanie pozostało dla nauki tajemnicą.

"Zaradź memu niedowiarstwu" (Mk 9, 24)

Przeszło tysiąc lat temu nieznany z imienia, ale znany z biegłości w naukach świeckich mnich bazylianin nie mógł uwierzyć w rzeczywistą obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Ale – jak notują kroniki – nie dawało mu to spokoju i modlił się, „aby Pan usunął tę ranę niewiary z jego serca”. Dał przykład, jak w wątpliwościach i trudnościach wiary należy postępować. Jego prośba o pomoc Bożą spotkała się z jakże wspaniałym odzewem. Stał się cud nie tylko dla wątpiącego mnicha z VIII wieku, ale dla wszystkich, którzy chcą umocnić swoją wiarę w rzeczywistą obecność naszego Pana i Zbawiciela w postaciach chleba i wina.

„Wielka tajemnica naszej wiary” nie da się objąć rozumem ludzkim, póki człowiek żyje na tym świecie. Trzeba wejść w ciemność wiary, Boga prosząc o światło, aby wyjść z niej wzmocnionym. Cud eucharystyczny z Lanciano jest odpowiedzią Boga na wołanie ludzkiego serca, pragnącego głębszej wiary. Bo wiara jest darem, który rośnie razem z potrzebą ludzkiego serca. W Lanciano Jezus Chrystus odpowiedział na tę potrzebę, otaczając Hostię na ołtarzu własnym, cielesnym sercem, a wino zamieniając w swoją ludzką krew. Niepojęta jest hojność Boga.

W naszych czasach objawiła się ona jeszcze w inny sposób. Stwarzając człowieka istotą rozumną, Bóg otworzył imponujące możliwości dla rozwoju nauki, badań i wynalazków. Ileż to wniosła współczesna nauka w badania zjawisk dotychczas niewyjaśnionych! Przyczyny i objawy niektórych uzasadniła siłami natury, inne, po ich skrupulatnej analizie przy pomocy wszelkich dostępnych aktualnie metod, uznała za przekraczające możliwości wyjaśnienia. Nauka zatrzymuje się na progu, za którym stoi już tajemnica, dotykalna tylko wiarą.


Artykuł ten pochodzi z dwumiesięcznika "Miłujcie się!"
Serdecznie dziękujemy za zgodę na zamieszczenie go w naszym serwisie.