Skamieniałość to w naszej wyobraźni na ogół odcisk czegoś twardego, jak pancerz czy szkielet. Ale zdarzają się wyjątki.
Całe szczęście, że te wyjątki się zdarzają. Bo inaczej niewiele wiedzielibyśmy o tzw. tkankach miękkich, które niezwykle łatwo ulegają rozkładowi. Im starsze pozostałości, tym mniej wyjątków – niestety. Taki na przykład mamut wyciągnięty z wiecznej syberyjskiej zmarzliny. Wiemy dziś nawet, co zjadł na ostatnią w swym życiu kolację. Znamy też insekty, które utkwiły w jurajskim bursztynie, i dziś wiadomo jaki kolor miały ich skrzydła. Wszystko to jednak nic w porównaniu z niedawnym odkryciem z północnego wybrzeża Grenlandii, dokonanym przez grupę dr. Jakoba Vinthera, paleontologa z Uniwersytetu w Bristolu, a opisanym w „Nature Communications”. Nikomu nie przyszłoby z pewnością na myśl, że da się odnaleźć w jakiejkolwiek normalnej skamieniałości pozostałości tkanki nerwowej. Jak bowiem poucza przysłowie, ryba psuje się od głowy. Czyli w istocie od mózgu. I dotyczy to każdego unerwionego zwierzęcia. Dlatego trudno było uwierzyć, że w owej tkance nerwowej da się dostrzec i rozróżnić, a następnie zbadać i opisać oczy owej skamieniałości. Gdy dodamy, że stworzenie odkryte pierwotnie w 1993 roku i nazwane Kerygmachela kierkegaardi grasowało u grenlandzkich wybrzeży pół miliarda lat temu i miało ok. 6 do 25 centymetrów, oczy zaś wielkości ok. milimetra, wiadomość ta dosłownie zapiera dech w piersiach. Kerygmachela miała 11 par odnóży, obłe, posegmentowane ciało i rozszczepiony ogon oraz jedną parę równie rozszczepionych czułków na mikroskopijnej głowie.
Dostępne jest 36% treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Badania puszkowanych łososi pomogły ocenić zmiany stanu mórz w ciągu 40 lat
A potem zdziwienie że coraz częściej pojawiają się zdrowotne problemy.
Splątane znaczy jakoś połączone niezależnie od dzielącej je odległości.
Badacze kolejny raz obalili wyniki uzyskane pod koniec lat 80. metodą radiowęglową.
Plamy krwi na Całunie zachowują czerwoną barwę. Naukowcy podjęli próbę wyjaśnienia tego fenomenu.