Około 14 mln ton mikroplastiku zanieczyszcza dna oceanów - wynika z opublikowanego we wtorek badania australijskiej rządowej agencji ds. badań naukowych CSIRO. To 25 razy więcej niż pokazywały poprzednie badania.
"Nasze badania wykazały, że głęboki ocean to +zlew+ dla mikroplastiku" - stwierdziła Denise Hardesty, główny naukowiec i współautorka opracowania.
Badanie, które jest pierwszym w historii globalnym szacunkiem, ile mikrodrobin plastiku może znajdować się na dnie morskim, ujawnia również, że ich liczba jest na ogół wyższa w miejscach, gdzie jest większa ilość pływających śmieci, nawet w odległych częściach planety.
"Wyniki pokazują, że mikroplastiki rzeczywiście osiadają na dnie oceanu" - powiedziała Justine Barrett z komórki Oceans and Atmosphere CSIRO, która przeprowadziła badanie. "Nawet głęboki ocean jest podatny na zanieczyszczenie plastikiem" - dodała.
Badanie, przeprowadzone przez naukowców CSIRO przy użyciu zautomatyzowanej łodzi podwodnej, która pobierała próbki na głębokości 3 km u południowych wybrzeży Australii, wskazuje, że ilość plastiku na dnie morskim jest 25 razy większa niż wcześniej uważano - oświadczyła agencja.
Na podstawie wyników gęstości tworzyw sztucznych znalezionych w głębokim oceanie u południowych wybrzeży Australii naukowcy oszacowali, że całkowitą ilość mikroplastiku na dnie morskim na całym świecie wynosi ok. 14 mln ton.
Eksperci szacują, że co roku co najmniej 8 mln ton plastiku wrzucane jest do morza; po rozłożeniu maleńkie cząsteczki połykane są przez ryby, a nawet fitoplankton stanowiący podstawę morskiego łańcucha pokarmowego.
Hardesty wskazała, że zanieczyszczenie plastikiem oceanów na świecie to globalnie rozpoznany problem ekologiczny, a "poprzez identyfikację tego, gdzie i ile jest mikroplastiku, mamy lepszy obraz rozmiaru problemu". Według ekspertki pomoże to w informowaniu o strategiach gospodarowania odpadami i w zmianie zachowań.
Odkrycie pokazuje, że BMI nie jest i nie powinien być jedynym wskaźnikiem stanu zdrowia.
Tak wynika z analizy obejmującej dane ponad 4 mln dorosłych osób z Europy i USA.
Niektóre rodzaje czarnych dziur mogą wybuchać na koniec swojego istnienia.
Istotna jest szybka diagnoza, a co za tym idzie świadomość objawów sepsy.
Liczący 3 tys. lat artefakt zaginął z Muzeum Egipskiego w Kairze.
Pojęcie to jest znane w całej Europie - od Serbii po Finlandię - a także w Ameryce Północnej.
Czyli skąd rośliny na całym kontynencie wiedzą, czy dany rok będzie nasienny czy nie?
Chińscy naukowcy odkryli mech, który może znieść warunki typowe dla Marsa.