Długi ogon covidu

Okazuje się, że przechorowanie COVID-19, szczególnie dla osób powyżej 50. roku życia, jest dość niebezpieczne. Jeżeli taka osoba jest otyła, jeżeli ma jakiekolwiek choroby współistniejące, przechorowanie staje się bardzo ryzykowne. Jest ono wielokrotnie bardziej ryzykowne niż szczepienie nawet dla osób młodszych. Ale samo chorowanie to nie koniec. W przypadku wielu chorób konsekwencje zdrowotne dla organizmu nie kończą się wraz z pozbyciem się patogenu. Taką chorobą jest także COVID-19. Jeśli chodzi o tę dolegliwość, lista niepożądanych objawów ma dzisiaj kilkadziesiąt pozycji. Są wśród nich takie, które występują bardzo często, ale i takie, które – całe szczęście – zdarzają się rzadko. Ponad 1,5 roku temu, gdy wirus SARS-CoV-2 trafił do Europy, większość krajów zdecydowała się na wdrożenie scenariusza, w którym do momentu wynalezienia szczepionki będą ściśle przestrzegane takie zasady jak brak zgromadzeń, noszenie maseczek czy ograniczenie wychodzenia z domu (np. do pracy czy do szkoły). Krajem, który podchodził do epidemii inaczej, była Wielka Brytania. Tam uznano, że COVID-19 lepiej przechorować, bo dzięki temu zyskuje się odporność stadną. Z tej strategii jednak bardzo szybko zrezygnowano, gdy zdano sobie sprawę z faktu, że osoba chorująca jest narażona na dwa zagrożenia. Pierwsze związane jest z samą chorobą i znacząco zwiększa się wraz z wiekiem zakażonego. Drugie ryzyko związane jest z konsekwencjami długoterminowymi. Te poznajemy coraz dokładniej i coraz częściej dziwimy się, dlaczego negatywne skutki zdrowotne po przechorowaniu utrzymują się tak długo. W literaturze naukowej te pocovidowe objawy nazwano long covid, czyli długi ogon covidu. Ta nazwa idealnie opisuje rzeczywistość, w której niektóre skutki przechorowania ciągną się wiele miesięcy.