Park kończy pół wieku

Jerzy Misiak jest absolwentem Wydziału Leśnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i piątym dyrektorem Kampinoskiego Parku Narodowego. Funkcję tę pełni od 1988r., a pracę w Parku podjął ponad 30 lat temu. Kieruje zgranym zespołem darzących go zaufaniem ludzi - tak jak on pasjonatów przyrody, łączących pracę zawodową z pasją chronienia środowiska naturalnego.



Panie Dyrektorze, kilka dni temu – 16 stycznia 2009 roku – Kampinoski Park Narodowy skończył 50 lat. Taki jubileusz to okazja, by raz jeszcze na nowo przypomnieć znaczenie parku. Które momenty w minionym półwieczu były dla parku najważniejsze?

- Kampinoski Park Narodowy powstał w 1959 r. głównie dzięki wysiłkowi profesorów Jadwigi i Romana Kobendzów. Utworzono go w celu ochrony unikatowego kompleksu wydm śródlądowych i obszarów bagiennych oraz naturalnych zbiorowisk roślinnych, jego fauny i flory. Nasz park nie ma swojego odpowiednika w Europie. Położony jest w pradolinie, na dnie szerokiej Prawisły, która płynęła tu w okresie zlodowacenia.

Park Kampinoski jest jedynym parkiem w województwie mazowieckim.

- I drugim co do wielkości parkiem w Polsce (po Biebrzańskim Parku Narodowym). Zajmuje powierzchnię 38 544,33 ha, z czego 68 ha przypada na Ośrodek Hodowli Żubrów im. prezydenta RP Ignacego Mościckiego w Smardzewicach k. Tomaszowa Mazowieckiego. Jest to drugi co do wielkości park w Polsce (po Biebrzańskim Parku Narodowym) i jedynym parkiem narodowym w województwie mazowieckim. Wokół niego rozciąga się strefa ochronna zwana otuliną o powierzchni 37 756 ha. W mijającym półwieczu było dużo dla parku momentów przełomowych. Niektóre z nich to: rok 1964 – otwarcie Muzeum Puszczy Kampinoskiej, rok 1980 – reintrodukcja bobra, rok 1992 – początek reintrodukcji rysia, rok 2000 – park wraz otuliną uznany został przez UNESCO za Rezerwat Biosfery, rok 2004 – Kampinoski Park Narodowy zostaje obszarem Natura 2000 (PLC 140001). Nie sposób ich wszystkich wymienić... Przez 50 lat park wykupił również 11 tys. hektarów gruntów od prywatnych właścicieli, czyli 80 proc. z przewidzianych 14 tys. ha. Od samego początku zarówno załoga KPN jak i Rada Naukowa (organ opiniodawczy dyrektora) dokonali wszelkich starań, by puszcza mogła się regenerować i odradzać.

Na przestrzeni półwiecza zapewne natrafiali państwo na trudności i przeszkody w prawidłowym rozwoju parku.

- Niejednokrotnie zdarzały się różnego rodzaju trudności, niekorzystne sytuacje i pomówienia, którym trzeba było stawić czoło. Ale udało się. Dzisiaj Kampinoski Park Narodowy to piękny, dojrzały drzewostan, który zamieszkują łosie, sarny, rysie, bobry i ponad 200 gatunków ptaków. Pamiętajmy jednak, że przyszłość parku nie zależy od jednego dyrektora, ale od nas wszystkich – jego mieszkańców, sąsiadów i turystów. Chciałbym, aby całą tę jego różnorodność i bogactwo zachować dla potomnych. By nie była to przez nadmierne budownictwo izolowana wyspa przyrodnicza ulegająca powolnej degeneracji. W zdrowej puszczy musi następować wymiana genów roślin i zwierząt. Jeżeli będziemy o tym pamiętać i będziemy chcieli wspólnie ochronić park, a nie tylko zabudowywać go, zaśmiecać i zadeptywać - na pewno nam się to uda. Wówczas park z całym swym bogactwem pozostanie dla kolejnych pokoleń. I nawet w przyszłości każdy będzie miał „za progiem” możliwość kontaktu z naturą.

Czy okoliczni mieszkańcy poza spacerami po parku mogą poznać go w inny sposób? Skorzystać z oferty edukacyjnej?

- W 1997 roku powstało w Izabelinie Centrum Edukacji. Jest to główna jednostka edukacyjna parku. Oprócz własnych zadań zajmuje się koordynacją działalności dydaktycznej prowadzonej przez Ośrodek Dydaktyczno – Muzealny w Granicy, Ośrodek Hodowli Żubrów w Smardzewicach. W CE znajdują się pomieszczenia edukacyjne, w których prowadzone są zajęcia dla dzieci przedszkolnych, szkolnych, młodzieży gimnazjalnej, studentów, nauczycieli i innych grup społecznych z Izabelina, Lasek, gmin puszczańskich i Warszawy. Prezentowana jest tu ekspozycja stała „Przyroda i historia Puszczy Kampinoskiej” oraz makieta parku prezentująca ukształtowanie terenu. Jest tu audiowizualna sala dydaktyczna, punkt sprzedaży wydawnictw, biblioteka. Po wcześniejszym uzgodnieniu grupom proponowane są zajęcia tematyczne, wycieczki terenowe, projekcje filmów. Lekcje prowadzą doskonale wykształceni i przeszkoleni pracownicy – miłośnicy przyrody i znawcy naszego parku. Organizujemy plenery malarskie, konkursy z wiedzy przyrodniczej i ekologicznej, współpracujemy ze społecznością lokalną. I zapraszamy chętnych do udziału we wszystkich tych przedsięwzięciach.