Smok spod Lublińca

Śląsk nad morzem

205 mln lat temu większość terytorium dzisiejszej Polski leżała na dnie morza. Ale Śląsk był już częścią lądu. Rzeki przynosiły w nadbrzeżne śląskie bagna kości zwierząt z głębi lądu. Tu kości szczelnie obklejało błoto. I bez dostępu powietrza te kości z czasem zmieniły się w kamień. Na wyciągnięcie z ziemi i oczyszczenie czekały całe 205 mln lat.

Jak doszło do ich odkrycia? Przez przypadek. 7 sierpnia 2005 roku obok cegielni w Lisowicach przejeżdżał Robert Borzęcki, zbieracz minerałów z Warszawy. Lisowice leżą koło uroczego śląskiego miasteczka Lubliniec. Borzęcki nie spodziewał się ciekawych minerałów w cegielni, ale mimo wszystko zajrzał do środka. – Znalazłem sporo skamieniałego drewna. Ale trzy małe kawałki wydawały mi się jakby inne, cięższe. Myślę: kości? Ale wydało mi się to zbyt nieprawdopodobne – wspomina.

Po pewnym czasie pan Robert zadał jednak na internetowym forum www.paleontologia.pl pytanie, co to może być. Pokazał zdjęcia, ale przezornie nie podał miejsca ich znalezienia, żeby stanowiska nie zniszczyli poszukiwacze sensacji. Naukowcy odpowiedzieli mu bardzo szybko. Okazało się, że zbieracz minerałów, z zawodu technik wiertnik, odkrył najcenniejsze stanowisko paleontologiczne w historii Polski. – Napiszcie koniecznie o jego obywatelskiej postawie, którą warto naśladować – prosi dr Tomasz Sulej. – Robert po swoim odkryciu zawiadomił naukowców. A my zbadaliśmy te kości, ale wcale mu ich nie zabraliśmy, można je oglądać w muzeum, które Robert stworzył w Sudetach – dodaje. To Muzeum Minerałów w Nowej Rudzie.



Gość Niedzielny 32/2008