Cud kanonizacyjny Ojca Pio. Uzdrowienie Matteo - relacja matki

Co zdarzyło się 20 stycznia 2000 r.

Tego właśnie dnia zaczyna się niezwykła przygoda mojej rodziny, straszliwy koszmar, który następnie kończy się jak bajka. Jest wpół do dziewiątej wieczór, wracam z Foggii zmartwiona wysoką, trwającą od przedpołudnia gorączką Mattea, o której mąż powiedział mi, dzwoniąc na mój telefon komórkowy.

Już rano nauczycielka Mattea wezwała mnie do szkoły, mówiąc, że chłopiec skarży się na silny ból głowy. Udałam się tam jednocześnie z mężem, lecz oprócz gorączki Matteo nie miał innych objawów, więc pomyśleliśmy, że to zwykła grypa, łatwa do opanowania. Dlatego po południu pojechałam do Foggii na kurs doszkalający, pozostawiając Mattea z tatą. Przez cały czas gorączka była wysoka, mały również wymiotował i o tym powiedział mi mąż, dzwoniąc na komórkę.

Kiedy weszłam do pokoju dziecinnego, zobaczyłam, że Matteo ma nieprzytomne oczy i że mnie nie poznaje. Antonio starał się mnie uspokoić, bo dziecko badał – oprócz niego, który jest lekarzem – również przyjaciel pediatra; było to ledwie pół godziny temu i lekarz nie dostrzegł żadnych szczególnych oznak (żadnych plam ani sztywności karku). Jednak ogarnęła mnie panika, jakby ktoś mi mówił, że sytuacja jest groźna.

Podeszłam do Mattea, żeby pocałować go w szyję po lewej stronie, i kiedy odwinęłam kołnierzyk piżamy, spostrzegłam, że ma na skórze fioletowawe plamy. Przerażona, zawołałam Antonia, mówiąc: “Chodź tu szybko, zobacz, dziecko ma plamy, to DIC”. Ten specyficzny skrót oznacza rzadki i niezwykle poważny syndrom (wykrzepianie wewnątrznaczyniowe rozsiane), który nieczęsto się zdarza i z którym zetknęłam się tylko raz, wiele lat temu w podręczniku patologii. Już wtedy ta tak rzadka i straszna choroba pozostawiła we mnie jakiś przesadny i niewytłumaczalny lęk.

Mąż przybiegł, obejrzał Mattea i natychmiast zadzwonił do doktora Pellegrino. Zaraz też – wrzuciwszy do torby parę rzeczy – pojechaliśmy do szpitala, zostawiając po drodze Alessandra u przyjaciela, Nicoli. Minęło około piętnastu minut. Weszliśmy na ostry dyżur, położyliśmy dziecko na nosze i szybko zanieśliśmy na pediatrię. Było parę minut po godzinie dziewiątej wieczór.

Moje serce, a sądzę, że i serce Antonia, ściska się coraz bardziej. Czuję, że dzieje się coś strasznego, również dlatego, że plam wciąż przybywa i że stają się coraz większe w tempie, które wyraża grozę stanu. Widzę tę grozę w przerażonych i niespokojnych oczach lekarzy i pielęgniarek, którzy podchodzą do Mattea.

Kiedy wchodzimy na oddział pediatryczny, dziecko jest już w stanie wstrząsu i nie udaje się wkłuć do żyły, by rozpocząć natychmiastowa terapię. Mimo to Matteo rozmawia, jeszcze jest przytomny, po krótkim okresie otępienia w domu doszedł do siebie i domaga się pizzy, wody gazowanej. Jednocześnie krzyczy, bo sprawia mu ból igła szukająca z trudem wejścia w żyłę. Stoję przy nim i słyszę, jak znów domaga się gazowanej wody: “Tatusiu, jak to się mówi, kelner, kelner, chcę wody z gazem!”.

Ma wielkie pragnienie z powodu wstrząsu septycznego, a ja coraz jaśniej zdaję sobie sprawę z nieuchronności dokonującej się tragedii. Tracę mego syna, moje dziecko i nie mogę nic zrobić. Wydaje mi się, że tracę przytomność, a jednak nie padam, trwam bez ruchu i w milczeniu modlę się, a łzy płyną mi jak groch: “Jezu, dopomóż mi, Jezu, dopomóż mi, Jezu, Maryjo, nie opuszczajcie nas”.

Wtedy Matteo zwraca się do tatusia i wypowiada te piękne i niewiarygodne słowa: “Tatusiu, kiedy będę duży, chcę zostać bogaty, żeby rozdać wszystko biednym”. To zdanie uderza mnie – tak jak uderza doktora Gorgoglione, który wiele dni później sam powie mi o tym – pomimo pewności, że Matteo jest umierający. Odczytuję te słowa i tłumaczę je sobie jako znak od Jezusa, że dziecko urośnie, i proszę Go bez ustanku: “Panie, w swojej dobroci pospiesz nam z pomocą”.