Cud kanonizacyjny Ojca Pio. Uzdrowienie Matteo - relacja matki

Uświadamiam sobie, że tym zakonnikiem jest Ojciec i że może kiedy byłam tu, obok jego doczesnych szczątków, tak blisko niego, pogrążona w cierpieniu matki, on chciał mi powiedzieć: “Pomogę Matteo powstać”. Wierzę, wierzę w to gorąco, wyrzucam sobie brak racjonalizmu, ale wierzę w to i powtarzam: “Jezu, ufam Tobie wbrew wszelkiej nadziei”.
I zaczynam myśleć, że także to jest znakiem, tak jak sny z poprzednich miesięcy. Znakiem, tak jak niekontrolowana potrzeba modlitwy, poznawania Boga, która ogarnęła mnie od jakichś dwu lat i kazała mi ostatnio z entuzjazmem chodzić do kościoła, na Mszę, czytać lekturę religijną: Ewangelię, nieszpory, hymny pochwalne, biografie świętych oraz Listy Ojca Pio.

Listy te trzymam zawsze na nocnym stoliku i znajduję w nich odpowiedzi na moje wątpliwości i pytania. Tak, bowiem zawsze, kiedy przeżywałam jakąś niepewność, prośbę, smutek, otwierałam na chybił trafił jeden z tomów Listów Ojca Pio i nieodmiennie znajdowałam na tej stronie odpowiedzi.

Tak właśnie dzieje się w piątek 21 stycznia, wieczorem, kiedy bracia przywożą mnie przybitą cierpieniem do domu, a tu widzę porozrzucane rzeczy Mattea, jego tornister, okulary, piżamkę... Wszystko to wprawia mnie w taką rozpacz, że mam siłę tylko usiąść na łóżku i szlochać. W pewnej chwili uświadamiam sobie, że jedy﷓ ną pociechą, jaka mi zostaje, oprócz ciągłego przyzywania Jezusa i Maryi, jest otwarcie na chybił trafił, jak to zwykle czynię, Listów Ojca Pio, by wejść z nim w kontakt duchowy.

Pierwsze słowa, na jakie pada mój wzrok, brzmią: “Niechaj będzie zawsze błogosławiony Ojciec sierot, który w swej nieskończonej dobroci przywołał do życia biedną Giovinę. Nie ukrywam, że niebezpieczeństwo, jakie jej groziło, było naprawdę ogromne, większe niż może sobie pani wyobrazić. Śmierć chwyciła ją w swe łapy: miała dołączyć do rodziców, tam w górze. Tylko liczne modlitwy zawiesiły wyrok na nią”.

Są to słowa, które Ojciec Pio napisał do swojej duchowej córki Raffaeliny Cerase na temat chorej siostry Gioviny. Moje serce otwiera się powoli i czuję, jak przepływa przeze mnie nowa, prawie dotykalna nadzieja, która w jakiś tajemniczy sposób niweczy potworną rzeczywistość i przekonanie o groźnym stanie Mattea. Coraz silniejsza staje się potrzeba modlitwy; ponieważ Ojciec Pio mówi o ”sile modlitwy” mogącej wstrzymać “egzekucję”, wierzę, że to samo może dotyczyć również Mattea, że – jeśli będziemy się modlić – egzekucja może zostać wstrzymana.

Każdego, kto do mnie telefonuje albo pyta, co słychać u dziecka, przyjaciół, rodziców, krewnych, proszę o modlitwę, o modlitwę: “Módlmy się, módlmy, Mattea może uratować tylko modlitwa”. Razem z moim bratem Giovannim chodzę, pomimo śniegu, od klasztoru do klasztoru, od jednego zgromadzenia sióstr do drugiego, żebrząc o modlitwę; pamiętam bowiem o słowach Jezusa: “Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich”.

I w ten sposób zaczyna się tworzyć – tajemniczo i cudownie – gęsta i rozległa sieć głosów, wołających do Pana, do Jego Matki, do Świętych, do całego raju o pomoc dla Mattea. W odpowiedzi na moją prośbę – o czym dowiem się dopiero później – ludzie modlą się za Mattea w kościołach i domach wielu włoskich miast, w miejscach świętych, takich jak Loreto, Asyż, a nawet Lourdes.

Słowa Ojca Pio: “Modlitwa jest potężną bronią, kluczem, który otwiera serce Boga”, rozkwitają wciąż nowym kwieciem. Słowa te skłaniają mnie do nieustannego stosowania modlitwy w błaganiu o Boże miłosierdzie. Powtarzam Jezusowi: “Powiedziałeś, że nie chcesz aby grzesznik umarł, lecz żeby nawrócił się i żył – jeśli cierpienie Mattea służy nawróceniu mojemu, Antonia i innych, uratuj go!”.