Cud kanonizacyjny Ojca Pio. Uzdrowienie Matteo - relacja matki

Sobota, 22 stycznia

Rano, kiedy modlę się i z całego serca proszę Pana o znak nadziei i poprawy, dzwoni moja przyjaciółka Antonietta z wiadomością, że pewna pielęgniarka, Grazia, która rok temu przeżyła w związku ze swym synkiem Francesco podobne doświadczenie cierpienia i ufnego zdania się na wolę i miłość Boga, chce spotkać się ze mną i coś ważnego mi przekazać. Zgadzam się natychmiast i z inną moją przyjaciółką, Nunzią, idę do pracowni analiz, gdzie pracuje Grazia, systematycznie kontrolując – o czym nie wiem – wyniki badań krwi mojego syna.

Kiedy wchodzę, widok jej łagodnej twarzy natychmiast napełnia mnie spokojem. Witamy się i wychodzimy na parę chwil do szatni. Tam Grazia mówi mi, że dzwoniła do pewnego księdza z katedry w Salerno, człowieka głębokiej modlitwy, który jako dziecko znał Ojca Pio. Ksiądz, którego ja nie znam, powiedział Grazii, że istnieje dla mego syna promyk nadziei, a tą nadzieją jest modlitwa. Te słowa oraz to, co Grazia opowiada mi o chorobie swojego syna, ostatecznie przekonują mnie, że istotnie, zbiorowa, głęboka, szczera modlitwa może uratować Mattea.

Wieczorem tego samego dnia proszę Marię i Tizianę, by jeszcze raz pozwoliły mi wejść do celi Ojca Pio. Otwiera ją ojciec Rinaldo i znowu ogarnia mnie radość, że mogę uklęknąć w miejscu uświęconym przez Ojca, by prosić go o pobłogosławienie nas. Kiedy klęczę przy jego łóżku, wybucham gwałtownym, lecz ufnym płaczem i błagam go o pomoc, polecam życie Mattea mocy jego modlitwy. Modląc się w celi, czuję, jak spowija mnie stopniowo ciepło ojcowskiego uczucia Ojca Pio, czuję, że pomimo dramatu i łez ogarnia mnie ukojenie, opieka jego obecności.

Następnie schodzę do krypty, gdzie tak jak wczoraj wieczorem wolno mi przebywać, rozmyślając i cierpiąc. Odmawiam razem z braćmi Różaniec, a kiedy mam wchodzić na schody, jeden z nich, ojciec Giacinto, zdecydowanym, lecz łagodnym ruchem przytrzymuje mnie za ramię, mówiąc: “Ufaj, ufaj, zobaczysz, uda się nam”.

Ta uśmiechnięta twarz rozjaśnia moją udręczoną duszę i staram się z całych sił wierzyć jego słowom. Ufam, ufam we wszechmoc Boga, w słowa Jezusa: “Pukajcie, a będzie wam otworzone”. Nie chcę buntować się przeciwko Panu, poddaję się Jego woli, lecz sądzę, że jako Jego córka mam prawo pukać do drzwi Jego bezgranicznej miłości i prosić, błagać, żeby – jak w przypadku Abrahama – oszczędził również mojego Izaaka.

Nieco wcześniej nasz dobry znajomy, wiekowy już ojciec Paolo, który był przy Ojcu Pio w ostatnich dniach jego życia, wcisnął mi do ręki relikwię Ojca, owiniętą w kawałek papieru. Nie wiem, co to jest, lecz ściskam ją mocno i myślę, że włożę ją w dłoń Mattea. Miałam już inną relikwię, którą tego samego dnia dała mi jego siostrzenica Giovanna, jest to kawałeczek papieru, taki sam jak poprzedni, który ona również otrzymała od ojca Paola. W tych dniach mam ją w rękach albo pod poduszką, zawsze mam ją przy sobie, żywiąc nadzieję, że Ojciec Pio, będąc jednocześnie ze mną i moim synem – choćby przez ten drobny znak materialny – może połączyć mnie z Matteo, przekazując mu moją siłę i miłość, których w inny sposób nie mogłabym mu dać.

Dni od piątku 21 do środy 26 stycznia spędzam razem z mymi braćmi między endourologią a grobem Ojca Pio, podczas gdy mąż odmawia jeden po drugim Różańce przy bezbronnym, ukrzyżowanym ciałku Mattea. Nie robię nic innego, tylko modlę się, modlę. Kiedy odwiedzają mnie przyjaciele i krewni, okazujący życzliwość i solidarność, ja, mimo iż ich obecność jakoś mnie rozrywa, nie potrafię przestać się modlić, bo wydaje mi się, że każda modlitwa mniej może odebrać nadzieję memu synowi, że wszystko, co nie jest modlitwą, może się stać stratą czasu.