Robotnice na włościach Radziwiłła

Jak zapewniają Bogacińscy, takie przypadki nie zdarzają się jednak często. Potwierdzeniem może być fakt, że po podwórku bez obaw przechadza się 10-letnia Agatka, wnuczka Bogacińskich, która z latających pszczół nic sobie nie robi. - Czasem tylko, gdy widzę jakiś duży rój wysoko na drzewie, chowam się do domu. Nie boję się też żadnych owadów i robaków. Zbieram motylki. Nieraz w ręku trzymałam małe sowy, które od lat mieszkają w starym komi­nie – chwali się Agatka.

– Nie wiemy dokładnie, kiedy dworek został wzniesiony. Na pew­no przed rokiem 1914, bo z tego czasu pochodzą wpisy na belkach umieszczone przez Niemców – mówi Iwona Bogacińska, córka pszczelarzy. – Możliwe, że został zbudowany dla pana Szwedo, łow­czego Radziwiłłów, który miał dbać o to, by było tu na co polować. Poza Radziwiłłami, Niemcami i panem Szwedo mieszkali tu także Rosja­nie, a potem przez wiele lat leśniczy Hruszka. Od 1965 roku sprowadzi­li się tu moi dziadkowie z moim tatą – wyjaśnia pani Iwona.

Ruchliwa przesyłka
– Aż trudno uwierzyć, że w tym lesie mieszkamy już tyle lat – duma pan Wojciech. – Moja przygoda z rodziną królewską rozpoczęła się nieco wcześniej, w Pyszkowie. Tam w budynku osiadły pszczoły. Jako syn le­śniczego zainteresowałem się nimi. Jeden z pszczelarzy pomógł mi je sprowadzić do ula. I tak się to zaczęło. Razem z żoną, która jest miłośniczką wszelkich roślin, skończyłem potrzebne kursy i zostałem pszczelarzem. Przez te wszystkie lata poznałem wiele tajemnic i zwyczajów. I nie raz je­den byłem użądlony. Zdarzało się to najczęściej przy sprowadzaniu na ziemię roju albo przy wybieraniu z leśnych barci miodu. Podcho­dząc do dziupli, liczyłem się z tym, że mogę zostać potraktowany jak niedźwiedź. Zawsze z takiej akcji wracałem wymazany miodem, bo trzeba wiedzieć, że plastry mio­du w dziuplach nie stoją w szeregu tak jak w ulu – opowiada pan Wojciech, który razem z przyjaciółmi myśli o sprowadzeniu do dziupli kilku pszczelich rodzin.

Problem polega jednak na tym, że w lesie mało jest takich drzew, w których pszczoły mogłyby spo­kojnie przetrwać zimę. W ulu łatwiej je dokarmiać, ogrzewać i w razie potrzeby leczyć. Łatwiej też wymienić matkę, jeśli zachodzi taka konieczność. – W naszej pasie­ce rocznie wymieniamy jedną trze­cią matek. Niektóre z nich przysyła­ne są do nas z Puław pocztą. Zawsze wtedy ktoś dzwoni z prośbą o na­tychmiastowy odbiór przesyłki. Troszcząc się o pasiekę, nie mamy kłopotów z dużą śmiertelnością pszczelich rodzin. Z niepokojem jednak patrzymy na doniesienia z kraju i zagranicy o masowej zgładzie pszczół. Kibicowaliśmy także pikietującym pod Pałacem Prezydenckim, którzy nagłaśnia­li pszczele problemy – przyznaje Bogaciński.

Niekorzystne na żywotność pszczół działanie bez wątpie­nia mają środki chwastobójcze i wszelkiego rodzaju chemikalia stosowane w rolnictwie, ogrod­nictwie i sadownictwie. Do śmier­ci owadów przyczyniają się także choroby, na jakie zapadają całe rodziny pszczele, a także genetycznie modyfikowane rośliny. Największą panikę u wszystkich pszczelarzy wywołuje jednak gwałtowna zapaść kolonii, której przyczyny pozostają tajemnicą.

– Gdy patrzę na swoją pasiekę, wydaje mi się, że nie bez znaczenia jest bezmyślne krzyżowanie tych owadów. W Po­lce od dawna nie ma już rodzimej Asty, która świetnie radziła sobie w naszym klimacie. Wiele pasiek zamieszkują za to pszczoły włoskie, kaukaskie, które są mniej odporne – podkreśla Bogaciński.

Kto wie, może mieszkające w le­sie pszczoły Bogacińskich, które zamiast latać po wielkich polach, swoje skarby zbierają na leśnych polanach, żyjąc w czystym klima­cie, lepiej radzą sobie z infekcjami. Jedno jest pewne: w ich miodzie więcej jest czeremchy, lipy i leśnych malin niż w produktach ich miej­skich koleżanek.