Monika wącha jedwab

Podziwiam wszystkich finalistów, których miałam okazję poznać. To nie tylko niesamowici badacze, ale też wspaniali młodzi ludzie, którzy z wielkim oddaniem realizują swoją naukową pasję dla dobra nas wszystkich. Z wynalaz­ków nauki korzysta przecież cała ludzkość – tłumaczy.

Konkurs wymyślił 7 lat temu brytyjski prezenter telewizyjny Malcolm Love. Ma być w założe­niu naukowym odpowiednikiem konkursów młodych talentów, medialnym show. Nie śpiewa się tu więc, nie fika tanecznie nogami, ale pasjonująco i zwięźle opowia­da o osiągnięciach nauki. Choć – jak pokazuje przykład Moniki – nieco uroku osobistego też się przydaje.

Polska wersja konkursu Fame-Lab została w bieżącym roku zor­ganizowana po raz pierwszy, przez Centrum Nauki Kopernik. Monika zgłosiła tam swój filmik prezenta­cyjny „Co widzimy, kiedy patrzymy”. Widzowie wiele nie widzieli poza jaskrawoczerwoną bluzką prezen­terki, upstrzoną wielobarwnymi owocami, bo filmik był nagrany amatorską kamerką.

– Przed jego nagrywaniem (w mojej sypialni) wbiegłam szybko do Galerii Krakowskiej, szukając bluzki, która miałaby na sobie jak najwięcej kolorów. Panie sprzedające patrzyły na mnie nieco dziwnie – śmieje się młoda chemiczka.

Jej prezentacja była jednak przekonywająca, skoro znalazła się wśród 25 osób wybranych do półfinału spośród 81 zgłoszonych.

– Opowiadałam w niej między innymi o tym, czemu widzimy w zakresie fal światła widzialnego, a nie na przykład podczerwonego czy mikrofalowego. Odpowiedź tkwi w tym, że nasze oko zbudowa­ne jest w większości z wody. Woda pochłania część fal, jak te z zakresu podczerwieni i mikrofali. To, co do­ciera do dna naszego oka, to fale z za­kresu ultrafioletowego i widzialnego – wyjaśnia. – Proszę sobie tylko spró­bować wyobrazić, jak wyglądałby świat w szerszym zakresie fal, gdy­by nasze oko było zupełnie inaczej skonstruowane.