Nieprzytomny z podziwu

Jestem zupełnie nieprzytomny z podziwu i nieskończenie wdzięczny Bogu, że podobało Mu się pozwolić mi na odkrycie tak wielkich cudów, które były nieznane przez całe stulecia – pisał Galileo Galilei w liście do swego przyjaciela, gdy – jak twierdził – przez przypadek skierował swoją lunetę w styczniową noc 1610 roku ku Jowiszowi. Co go tak podekscytowało? Zobaczył cztery „gwiazdki”, które w kolejnych obserwacjach zmieniały swoje położenie w stosunku do planety. Leżały one na jednej linii. W pierwszą noc obserwacji wszystkie były po jednej stronie Jowisza, a przy następnych obserwacjach rozdzielone po dwóch stronach planety. Było to bardzo dziwne. W czasach Galileusza, to znaczy na przełomie wieków XVI i XVII, uważano, że układ gwiazd jest niezmienny. Jedynymi obiektami, które poruszają się po nieboskłonie, są planety, Słońce i Księżyc. Gwiazdy tkwiły jak błyszczące gwoździe w niezmiennych miejscach. Może kto inny uznałby, że mu się zdaje… że lepiej nie wdawać się w trudne do wyjaśnienia i dziwne obserwacje. Ale nie Galileusz. On był pewien! Wokół Jowisza krążyły księżyce. Takie jak Księżyc krążący wokół Ziemi. I nie chodziło tylko o podobieństwo do naszego Księżyca. Galileusz zobaczył zminiaturyzowany Układ Słoneczny i szalał ze szczęścia.