Teoria względnie trudna

Słynny wzór E=mc2 (E – oznacza energię, m – masę, c – prędkość światła) opisuje związek między energią a masą. Opierając się na tym prostym równaniu, można wyjaśnić tak fantastyczne efekty, jak: istnienie antymaterii, wybuchy jądrowe, produkcję energii w gwiazdach, a nawet powstawanie wszechświata. Ten wzór otworzył drogę do produkcji bomby atomowej.

Szczególna teoria względności była początkiem. W roku 1915 Einstein opublikował tzw. ogólną teorię względności, zajmującą się układami poruszającymi się ruchem przyspieszonym. Dotychczasowe pojęcia czasu i przestrzeni uległy całkowitej zmianie. Czas i przestrzeń okazały się względne. Zmianie uległo pojęcie jednoczesności zdarzeń. Stworzone zostały mechanizmy umożliwiające opisanie ewolucji wszechświata.

Bóg nie jest wielkim Zegarmistrzem

Na przełomie XIX i XX wieku uczeni określali nieraz Boga jako „Wielkiego Zegarmistrza”, który wprawił w ruch maszynerię świata, a później się wycofał. Wszechświat okazał się tworem znacznie bardziej złożonym i tajemniczym niż maszyna. Nauka siłą rzeczy w nowym świetle ukazała nam jego Twórcę.
Nowe odkrycia w fizyce doprowadziły do zbliżenia między naukami przyrodniczymi a wiarą religijną.

Ksiądz Michał Heller, kosmolog i filozof, zauważa, że dzisiejszemu człowiekowi utrzymującemu kontakt z nauką łatwiej jest wierzyć niż jego poprzednikowi sto lat temu. Współczesna nauka jest bardziej pokorna. Daje poczucie ograniczoności naszej wiedzy i uczestnictwa w czymś, co nas przerasta.
Pisał Albert Einstein: „Chcę wiedzieć, jak Bóg stworzył ten świat. Nie interesuje mnie to czy inne zjawisko, pod kątem tej czy innej części składowej. Chcę poznać Jego myśli, reszta to szczegóły”.

Przy pisaniu tekstu korzystałem z opracowania M. Dyszyńskiego, www.daktik.rubikon



Gość Niedzielny 7/2005