Szanujmy dzieło stworzenia

Świadomość takich grzechów jest chyba dość niska. Co można zrobić, żeby ją zwiększyć?

Musimy więcej o tym mówić. Trzeba jednak pamiętać o niebezpieczeństwie niewłaściwego pojmowania spraw ekologicznych w chrześcijaństwie. Nie chodzi nam o osiągnięcie stanu, w którym ktoś żałuje wyrzucenia na ziemię papierka po cukierku, a nie widzi nic złego w braku szacunku dla życia ludzkiego lub postawie nienawiści względem bliźniego. Św. Jan Paweł II podkreślał, że nie można skutecznie stawać w obronie przyrody, jeśli usprawiedliwia się działania godzące w samo serce stworzenia, jakim jest istnienie człowieka. W duszpasterstwie należy więc akcentować potrzebę pracy nad sobą. Dobrze uformowany człowiek wie, jak postępować w różnych sytuacjach, właściwe podejście do środowiska jest dla niego czymś oczywistym. Poza kształtowaniem sumień zadaniem Kościoła jest także motywowanie wiernych do działania. Stąd jego pomoc i przykład na poziomie poszczególnych parafii w realizacji społecznych programów służących np. poprawie jakości powietrza.

Czy troska o środowisko pojawiła się w Kościele dopiero wraz z pontyfikatem Franciszka?

Absolutnie nie, jego poprzednicy także zwracali na to uwagę. Paweł VI w liście apostolskim „Octogesima adveniens” pisał, że człowiek wskutek nierozważnego wykorzystywania przyrody powoduje niebezpieczeństwo jej zniszczenia, którego w końcu sam padnie ofiarą. Jan Paweł II w encyklice „Evangelium vitae” podkreślał, że należy z zadowoleniem powitać wzrost zainteresowania ekologią, który nastąpił w społeczeństwach o wysokim stopniu rozwoju. Pochodzący z Polski papież jako pierwszy mówił też o potrzebie tzw. nawrócenia ekologicznego. Z kolei Benedykt XVI w encyklice „Caritas in veritate” zaznaczył, że natura została nam darowana przez Boga jako środowisko życia i powinniśmy strzec dzieła stworzenia. Podobnych wypowiedzi poprzednich papieży jest mnóstwo, ich echa pobrzmiewają w encyklice „Laudato si’”.•