Bajki (okiem fizyka)

Niezła zabawa
W bajkach, filmach czy audycjach radiowych prawa fizyki są łamane permanentnie. W ostatnich dniach prestiżowa amerykańska agencja kosmiczna NASA opublikowała ranking najgorszych i najlepszych filmów science-fiction. Oceniano, ile w nich science, a ile fiction. Za najmniej realny (lub najbardziej bzdurny) uznano katastroficzny film pt. „2012”, w którym spełnia się przepowiednia Majów o końcu świata. Za najbardziej rzetelny uznano film „Gattaca”, pokazujący świat przyszłości, w którym manipulacje genetyczne na ludziach są czymś zupełnie normalnym, a jedynym kryterium oceny człowieka jest skład jego genów.

Naukowcy lubią komentować nierealne historie. Nie po to, by dezawuować ich autorów, tylko… żeby się dobrze bawić. A wracając do Supermana. – Superman jest przykładem stworzenia, którego na pewno nie znajdziemy w poszukiwaniach pozaziemskiego życia – powiedział Seth Shostak z SETI Institute. – Chcielibyśmy, żeby istniał, ale nie istnieje. Kosmici są prawdopodobni. Superman nie – zwykł podobno mawiać sławny fizyk Robert Weinberg.

Nie ma mocnych
Jest tylko jedna rzecz, która potrafi powalić Supermana. Bohater traci swoją moc, gdy ktoś narazi go na promienie kryptonowe, czyli emitowane przez kryptonit, minerał budujący jego własną planetę, Kryptona. Po raz pierwszy kryptonit pojawił się w audycji radiowej w 1943 roku. Powód był banalny. Bud Collyer, aktor który przez 11 lat podkładał głos Supermana, na jeden dzień musiał wziąć w pracy wolne i scenarzyści audycji próbowali znaleźć sposób na to, żeby superbohatera unieszkodliwić. Wymyślili kryptonit, napromieniowali nim bohatera, a ten, przez całą audycję tylko jęczał. Jęki mógł podkładać ktokolwiek.