Czy istnieją cząski szybsze od światła?

Hipotetyczne cząstki, które poruszają się z prędkością nadświetlną, zwane tachionami, są enfant terrible współczesnej fizyki. Wydawało się, że nie mogą istnieć, bo łamią wszelkie reguły. Grupa polskich fizyków pokazała teraz, że wcale tak nie jest - pisze w środę "Gazeta Wyborcza".

"Tachiony (z greckiego tachys - szybki, prędki) były dotąd w fizyce cząstkami niechcianymi. W powszechnej świadomości (nie tylko fizyków) zakodowało się, że prędkość światła w próżni jest barierą nieprzekraczalną, a w szczególności żadna cząstka materialna nie może być nadświetlna" - czytamy w "GW".

Jak dodano, "powodów tej niechęci do tachionów było wiele". "Cząstki, które w próżni poruszałyby się szybciej niż światło, musiałyby mieć bardzo dziwne własności. Na przykład nie mogłyby zwolnić i dać się wyprzedzić światłu, zawsze byłyby zmuszone poruszać się szybciej od niego. Co więcej, tachiony o minimalnej energii mogłyby pędzić z prawie nieskończoną prędkością, bo tachion ma tym większą prędkość, im mniejszą energię, całkiem odwrotnie niż w przypadku normalnych cząstek" - wyjaśniono.

W artykule napisano, że "wydawało się także, że prędkości nadświetlne są na bakier z porządkiem przyczynowym i prowadzą do paradoksów, np. dopuszczają możliwość cofania się w czasie i ingerowania w przeszłość". "Dlatego powszechnie przyjmowano, że tachiony nie mieszczą się w teorii względności Einsteina i w ogóle w fizyce" - dodano.

Teraz poinformowano, że grupa polskich naukowców pod kierunkiem prof. Andrzeja Dragana z Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego opublikowała pracę w "Physical Review D", która "pokazuje, że tachiony nie tylko mieszczą się w klasycznej teorii względności, ale także nie stwarzają problemów z punktu widzenia teorii kwantowej".

Pod publikacją w "Physical Review D" podpisani są: Jerzy Paczos, realizujący doktorat na Uniwersytecie w Sztokholmie, Kacper Dębski, kończący doktorat na Wydziale Fizyki UW, Szymon Cedrowski, student ostatniego roku Wydziału Fizyki UW, dr Szymon Charzyński, dr hab. Krzysztof Turzyński, prof. dr hab. Andrzej Dragan z Wydziału Fizyki UW oraz prof. Artur Ekert z Uniwersytetu w Oksfordzie.