Arka Noego- mit czy rzeczywistość?

Miejsce spoczynku Arki

O losach Arki po ustąpieniu potopu Biblia mówi tylko tyle, że osiadła na górze Ararat, która obecnie stanowi zamieszkałą przez Kurdów część Turcji. Miejsce to dzisiaj jest bardzo popularnym magnesem na turystów pragnących wrażeń i bliskiej obecności miejsca spoczynku osławionej łodzi. Jednak archeolodzy lekceważą doniesienia o przetrwaniu drewnianej konstrukcji arki. Ich oponenci zwracają uwagę na to, że przedpotopowe drewno żywiczne miało niezwykłą wytrzymałość i jest możliwe by nie rozłożyło. Nie znajdujemy w Biblii poparcia teorii, że Bóg zachował arkę Noego jako świadectwo dla przyszłych pokoleń. Istnieją jednak ludzie, którzy twierdzą, że znaleźli Arkę. Mimo braku jakichkolwiek dowodów na to, nazywają siebie poważnymi badaczami i naukowcami. Ich ekspedycje ograniczały się do regionu wschodniej Turcji. Ogólnie pomija się fakt, iż nazwa góry jest pokrewna ze starożytnym określeniem Uraratu, które oznacza cały górzysty pas na północ od Mezopotamii. Nie wiadomo, więc do końca jaką górę autor biblijny miał na myśli. Istnieją dwie góry Ararat- mniejsza i większa. Obie są pochodzenia wulkanicznego i wznoszą się wysoko nad okolicą. Szczyty gór są przez okrągły rok oblodzone i pokryte śniegiem. Kilka lat temu lodowiec pokrywający górę Ararat przez bardzo ciepłe lato na tyle się nadtopił, że spod lodu wyłonił się duży obiekt. Zdjęcia satelitarne pokazały, że na wysokości 4700 m n.p.m. można dojrzeć obiekt przypominający spory statek. Profesor Uniwersytetu Richmond w Wirgini Porcher Taylor, który zlecił analizę zdjęć ekspertom amerykańskiej marynarki wojennej potwierdza, że obiekt może być dziełem człowieka. Eksperci jednak podkreślają, że obiekt może być rozbitym samolotem, chociaż rząd Turecki nigdy nie potwierdził katastrofy samolotu w tamtych okolicach. Trudno jednak wierzyć istnienie ponad 150 metrowego aeroplanu a taka wielkość odpowiadałaby opisowi biblijnemu- Arka ma 300 łokci a jeden łokieć to koło 0,52 m. Inną ciekawostką potwierdzającą przypuszczenia zwolenników istnienia szczątków Arki jest znaleziony w okolicach góry drewno, które nie mogła się tam znaleźć z powodu braku drzew na takiej wysokości.

Poszukiwacze zaginionej Arki

W ciągu minionych 50 lat kilkanaście ekip badawczych próbowało dotrzeć na szczyt góry Ararat. Ciekawe jest to, że wszystkie fotografię, które jej zrobiono są tajemniczo nie wyraźne albo w niewyjaśniony sposób zaginęły. Fernand Navarra, francuski przemysłowiec opisał w książce wyniki czterech swoich ekspedycji między rokiem 1950 a 1969. Twierdzi on, że w roku 1955 znalazł w głębokiej szczelinie kawałki obrobionego i zdobionego drewna. Dzieląc kawałek na mniejsze części przywiózł go w plecakach do Europy. 14 lat później badacz wrócił na górę Ararat i wraz z ekipą badawczą znalazł kolejne kawałki drewna. W Europie znalezisko uznano za dowód na istnienie Arki. Entuzjazm rozwiały jednak specjalistyczne badania materiału metodą węgla 14C. Wyniki pokazały, że drewno ma kilkaset lat i pochodzi z naszej ery. Jednak nowsze badania wykonane przez Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu i na wydziale antropologii i studiów prehistorycznych uniwersytetu w Bordeaux sugerują, że drewno może pochodzić ze starożytności. Mało jednak prawdopodobne by było tak stare jak podaje Biblia. Innym rzekomym naocznym świadkiem istnienia Arki był sierżant amerykańskiej armii Ed Davis. Podczas II wojny światowej stacjonował on ze swoją jednostką w Ramadanie w Iranie. Davis zaprzyjaźnił się z tubylcem-Badim, który pracował dla amerykanów jako kierowca. Jego rodzina mieszkała u podnóża góry i podobno wielokrotnie, przy dobrej pogodzie widziała wielką łódź wystającą ze szczytu. Badim zabrał sierżanta kilometr od miejsca spoczynku Arki. Davis twierdził, że nie dotknął Arki z powodu złej pogody, która uniemożliwiła wejście na sam szczyt ale bardzo wyraźnie widział jej szczątki. Po zakończeniu wojny, Davis napisał w swoim przewodniku, że widział Arkę przełamaną na pół. Opisał ,że miała 3 piętra i około 50 pokoi. W swoich wspomnieniach napisał: „Mimo tego, że nikt mi nie wierzy to śnie o tym, co widziałem każdej nocy”. Wielu badaczy i poszukiwaczy arki uznało relacje Davisa za wiarygodną. Twierdzą, że gdyby rząd Turcji zezwolił im na swobodny dostęp do góry, odkryliby arkę w oparciu o informacje dostarczone przez Davisa. Latem 1960 roku turecka grupa badaczy „Fundacja Badań Archeologicznych” ustaliła po badaniach, że statek opisany przez Davisa jest naturalnym obiektem skalnym, powstałym w wyniku trzęsienia ziemi. Nie zniechęciło to jednak innych badaczy do ekspedycji. Nawet Komunistyczne Chiny mają swoich odkrywców Arki Noego. Boaz Lee- pastor jednego z kościołów ewangelickich i jego parafianin Andrew Juan twierdzą, że odkryli szczątki statku 18 kilometrów od uważanego oficjalnie za miejsce spoczynku odłamków biblijnej łodzi. Chińczycy utrzymują, że dotarli w 2004 roku na Ararat po ścieżkach wskazanych im przez Kurdów. W wywiadzie dla hongkongskiej gazety powiedzieli, że zobaczyli drewnianą, zlodowaconą platformę z fragmentami ścian na jej bokach. Przypominało im to ogromną, drewnianą skrzynkę. Tym razem podróżnicy nagrali ekspedycję na kamerze wideo, ale jak to zwykle bywa w trakcie filmowania znaleziska, niesamowita siła zniszczyła kamerę. Jedynymi dowodami na rewelację Chińczyków są rozmazane i mętne zdjęcia z widocznym za ich plecami zaśnieżonym stokiem i niewyraźną czarną plamą. Odkrywcy planują kolejną ekspedycję w celu sfilmowania Arki. Pierwszą osobą, która przekonywała ,że posiada zdjęcia Arki był inżynier górnictwa Geogre J. Green. W 1952 roku przelatując helikopterem w pobliżu góry Ararat dojrzał coś co wyglądało jak wielki statek. Swoje fotografie pokazał 30 osobom, ale żadna z osób nie potwierdziła później, że na pewno widziała statek. Mimo namacalnego dowodu, nigdy nie udało mu się zorganizować ekspedycji. Zdjęcia przepadły na zawsze wraz ze śmiercią Green’a, który został zamordowany w Gujanie. Nawet słynny astronauta Jamek Irwin zrobił kilka zdjęć obiektowi, ale i jego fotografie okazały się również niewyraźne.