Na złamanie… nart

Kiedy na olimpiadzie?
Na świecie jest około 30 specjalnie zaprojektowanych stoków dla narciarzy szybkich. Niektóre z nich są sztuczne, inne (przynajmniej w części) naturalne. Nie mogą mieć zakrętów, nie mogą mieć muld i nierówności. Zawodnik nie skręca w czasie zjazdu. Jego narty są zbyt ciężkie i zbyt duże na jakiekolwiek manewry. Narciarz mknie, prosto w dół. Jakakolwiek, nawet najmniejsza, nierówność na stoku przy prędkości, z jaką poruszają się zawodnicy, byłaby bardzo niebezpieczna.

Choć tory są przygotowywane tak, że teoretycznie nie sposób na nich rozwinąć prędkości ponad 200 km/h, dzisiaj nie liczą się zawodnicy jadący poniżej 230–240 km/h. Tych, którzy mogą poszczycić się zjazdami szybszymi niż 200 km/h, jest na całym świecie kilkudziesięciu. Najszybszym Polakiem jest Jędrzej Dobrowolski, który potrafi zjeżdżać z prędkością 183,01 km/h.

Lindsey Vonn, amerykańska narciarka, z olimpiady w Vancouver przywiozła brązowy medal w slalomie supergigancie (ta dyscyplina jest dopuszczona na olimpiadę). W pewnym momencie zjeżdżała ze stoku z prędkością większą niż 150 km/h. Dlaczego więc nie pozwolić na zjazdy z prędkościami ponad 250 km/h? Narciarstwo szybkie nie jest bardziej niebezpieczne od slalomu supergiganta, a tor musi być tak samo dobrze przygotowany jak do innych dyscyplin zimowych. W dyskusjach pojawia się argument, że toru do szybkich zjazdów nie sposób wykorzystać do innych dyscyplin, a to mocno podnosi koszty.

To prawda, ale tor saneczkowy też może być używany tylko przez saneczkarzy. Każdy argument dosyć łatwo można zbić. A jeżeli dodać, że narciarstwo szybkie jest bardzo widowiskowe (mrożące krew w żyłach), należy się spodziewać, że w końcu zostanie wciągnięte na listę olimpijskich sportów zimowych. Pozostaje pytanie kiedy. Następna olimpiada odbędzie się w Rosji, w Soczi, w 2014 roku. Na razie nic nie wiadomo, żeby jej organizatorzy rozpoczęli budowę specjalnego toru zjazdowego.