Dotknij mnie

W filmach fantastycznych komputery rzadko miały klawiatury. Zwykle stukano palcem po ekranie, co wywoływało nie lada podziw, szczególnie, że działo się to w czasach, kiedy mało kto miał komputer (z klawiaturą) w domu. Prawdziwym ojcem ekranów dotykowych jest Sam Hurst, który w 1971 r. skonstruował sensor, nazwany Elograph, na Uniwersytecie w Kentucky. Elograph nie był przezroczysty jak dzisiejsze sensory dotykowe, ale reagował na nacisk. To był początek. Zaledwie trzy lata później, w 1974 roku, skonstruowano pierwszy przezroczysty sensor dotykowy, pod który można było „podłożyć” ekran. A w 1977 roku została opracowana technologia „five-wire resistive”, która jest wykorzystywana w ekranach dotykowych do dzisiaj.

Za duża klawiatura
Ekran dotykowy jest jedną z tych rzeczy, która wydaje się zbędna… póki jej się nie wypróbuje. Z komputerem, telefonem czy jakimkolwiek innym urządzeniem elektronicznym trzeba się jakoś porozumiewać. Zwykle służą do tego klawiatura, przyciski nawigacyjne, myszka czy joystick. Problem w tym, że klawiatury czy rzędy przycisków zajmują sporo miejsca, które mogłoby być przeznaczone na zdecydowanie większy wyświetlacz. Można oczywiście wyobrazić sobie i duży ekran, i klawiaturę, ale wtedy urządzenie przestaje być kieszonkowe, a staje się duże i ciężkie, czyli niepraktyczne. Ekran dotykowy ten problem rozwiązuje. Wyświetlacz może być duży, bo gdy trzeba coś napisać, klawiatura może się na nim po prostu wyświetlić. Sensory dotykowe można łączyć z ekranami stworzonymi w różnej technologii, np. LCD, TFT, SLCD, OLED, AMOLED i SUPER AMOLED. W takie rozwiązania wyposażonych jest coraz więcej urządzeń. Komputery PC, telefony komórkowe, PDA, panele w kioskach informacyjnych, niektóre bankomaty oraz większość tabletów.