Luty to dobry czas dla miłośników astronomii na obserwacje planet: Merkurego, Jowisza i Saturna. Poza tym wciąż dobrze widać przez lornetkę planetę karłowatą Ceres i planetoidę Westę.
W lutym zaczynamy już wyraźnie odczuwać wydłużenie się dnia, którego w tym miesiącu przybywa prawie dwie godziny. W Warszawie 1 lutego Słońce wzejdzie o godz. 7.16, a zajdzie o godz. 16.24. Natomiast 28 lutego wschód Słońca wypada o godz. 6.24, a zachód o godz. 17.14. W lutym nasza dzienna gwiazda wstępuje w znak Ryb.
Luty to dobry czas na wieczorne obserwacje Merkurego. Najbliższą Słońcu planetę można zacząć wypatrywać już od około 10 lutego, lecz najlepsze warunki do obserwacji wystąpią około 18 lutego. Wtedy, niespełna godzinę po zachodzie Słońca, Merkury świeci kilka stopni nad zachodnim horyzontem.
Choć sezon na obserwacje Jowisza powoli się kończy, największą planetę Układu Słonecznego wciąż można oglądać podczas pierwszej połowy nocy w konstelacji Byka. Dla odmiany w drugiej połowie nocy można dojrzeć Saturna, świecącego na granicy konstelacji Panny i Wagi.
W lutym wciąż można podziwiać planetę karłowatą (1) Ceres. Widać ją - przez lornetkę - w gwiazdozbiorze Byka. Z jasnych planetoid wciąż można liczyć na (4) Westę. Podobnie jak Ceres świeci ona w konstelacji Byka. W lutym jej blask maleje, ale można ją dostrzec przez niewielkie lornetki.
W drugim miesiącu roku nie ma żadnego dużego roju meteorów. W połowie lutego pojawiają się tylko pierwsze meteory ze słabego roju Delta Leonidów. Swoje maksimum osiągają 25 lutego, a aktywność kończą 10 marca.
aktualna ocena | 4,0 |
głosujących | 12 |
Ocena |
bardzo słabe
|
słabe
|
średnie
|
dobre
|
super
Mają posiadać cechy prehistorycznego, wymarłego ponad 10 tysięcy lat temu gatunku, wilka strasznego.
Pozwala przewidzieć zwiększone ryzyko śmiertelności i incydentów sercowo-naczyniowych.
Zakłócenia spowodowane przez człowieka mają znacznie szerszy wpływ, niż wcześniej sądzono.
Dokumnent wskazuje m.in na wyzwania wynikające ze skutków innowacji.
Hiszpańsko-australijski zespół opracował pionierską metodę rozkładu plastikowych śmieci.
Odkryte w Alpach i Arktyce mikroorganizmy potrafią rozkładać plastik w niskich temperaturach.
Do substancji perfluoroalkilowych (PFAS) zaliczane są tysiące syntetycznych związków chemicznych.