Astrofizyka, wikingowie i teologia

W książce „Skąd się wziął świat? Historyczne lekcje duchowo­ści scjentystycznej” pochyla się nad zastrzeżeniami, jakie S. Hawking wysuwa pod adresem koncepcji stworzenia świata przez Boga.

Okazuje się, że to, co naukowiec postrzega jako przemawiające przeciw chrześcijańskiej wizji rzeczywistości, od wieków już zo­stało w nią wpisane – choćby przez myślicieli takich jak św. Augustyn czy św. Tomasz z Akwinu. Przy­kładowo, słynny astrofizyk „od­krywa”, że skoro czas zaistniał wraz z początkiem wszechświa­ta, nie może być mowy o żadnym Wielkim Architekcie – bo musiałby On istnieć choć chwilkę wcześniej, przed aktem stworzenia, a przecież żadnego „wcześniej” nie było... Tym­czasem już przed setkami lat dla chrześcijan było oczywiste, że Bóg jest również twórcą czasu, istniejąc „poza nim”, w wieczności.

Podob­nie naiwne jawią się stwierdzenia Hawkinga, że powstanie wszech­świata da się wyjaśnić bez Stworzy­ciela, odwołując się tylko do praw natury. Czemu nie postawi pytania, skąd wzięły się owe prawa?

  Agata Combik/GN Biskup Andrzej pasjonująco opowiadał o czasie, wieczności, kosmosie W czasie spotkania w stowarzyszeniu „Civitas Christia­na” bp Andrzej nawiązał do sceny z popularnego filmu „Did God Create Universe?”, w którym Hawking prześmiewczo ukazuje postawę ludzi wiary w czasach wikingów na przykładzie dzikich wojowni­ków tłumaczących sobie zaćmie­nie słońca zjadaniem go przez boga-wilka.

Bp Siemieniewski wykazał, że wykształceni przedstawiciele chrześcijańskiej kultury tamtego czasu potrafili poprawnie tłuma­czyć takie zjawiska, jak zaćmienie słońca. Co więcej, powszechne było wśród nich przekonanie, że Ziemia jest kulą; biblijny opis stworzenia świata w ciągu sześciu dni rozumia­no w sposób podobny do współcze­snej biblistyki, a katoliccy badacze zawsze czuli się zobligowani do ra­cjonalnego zgłębiania praw przyro­dy.

Bp Andrzej zauważył, że S. Hawking – geniusz w dziedzinie astro­fizyki, wykazujący jednocześnie taką ignorancję wobec teologii, filozofii – nie jest zapewne wyjąt­kiem.

– Wśród ludzi z tego kręgu stereotypy na temat chrześcijaństwa są tak silne, że nie uważają oni za słuszne interesowanie się nim. Uważają, że nie ma po co, bo prze­cież oni wszystko o niej wiedzą... – mówił.