Cud zatwierdzony kanonicznie do beatyfikacji Sługi Bożego Rafała Kalinowskiego

2. Nowenna do Sługi Bożego i cudowne uzdrowienie

Załamany kapłan postanowił więc udać się do biskupa i prosić o zwolnienie z parafii. Posłuchajmy jego własnej relacji w tej sprawie: "4 maja 1948 r. poszedłem do Jego Ekscelencji Ks. Bp. Stanisława Rosponda, sufragana krakowskiego i spotkałem u niego o. Benedykta (Szczęsnego), karmelitę bosego. W czasie rozmowy ks. Biskup powiedział mi: dlaczego nie próbujesz uciekać się do wstawiennictwa Sługi Bożego o. Rafała Kalinowskiego, którego proces beatyfikacyjny prowadzimy? Przyjmując te słowa za znak zesłany mi przez Boga udałem się kilka dni potem do Czernej, do klasztoru Karmelitów Bosych, prosząc ich, aby równocześnie ze mną rozpoczęli nowennę do Sługi Bożego, tam spoczywającego, o moje uzdrowienie. I tak się stało" (6).

Rzeczywiście, wspólnota zakonna z Czernej, łącząc się duchowo z proszącym kapłanem, zaczęła modlitewny szturm do Boga o jego uzdrowienie przez przyczynę swojego współbrata, o. Rafała Kalinowskiego. Nowennę zakończono 19 maja 1948 r. Równocześnie z jej zakończeniem – jak zeznaje sam zainteresowany i potwierdzają świadkowie – nastąpiło jego uzdrowienie. Zacytujmy: "Na zakończenie nowenny – mówi uzdrowiony – bóle mojego kręgosłupa ustały na zawsze, odrzuciłem laskę, odprawiłem Mszę św. z całkowitą swobodą ruchów i mogłem bez problemu przyklęknąć" (7). Gdzie indziej ks. Władysław dodaje: "Uzdrowienie było natychmiastowe z równoczesnym zniknięciem wszelkiego bólu i całkowitym odzyskaniem sprawności. Pierwszymi świadkami tego były osoby mieszkające na plebani. Mogłem pełnić wszelkie posługi kapłańskie, odrzucając laskę. Uczestniczyłem w procesji Bożego Ciała w kościele Ojców Franciszkanów i śpiewałem Ewangelię. Kilka razy udałem się pieszo na wycieczki w okolice Krakowa" (8).

Dodajmy, że jedna z tych wycieczek była raczej pielgrzymką do Czernej, do grobu Ojca Rafała Kalinowskiego, aby mu podziękować za wstawiennictwo przed Bogiem i łaskę uzdrowienia (9). Pozostałe wycieczki uzdrowiony odbył do Klasztoru na Bielanach i do wioski Przegorzały (10).

Ale zapoznajmy się jeszcze z wypowiedziami świadków uzdrowienia: "W pierwszych dniach czerwca 1948 udałam się do kancelarii parafialnej – zeznaje pani Gorczany. Zastałam w niej księdza proboszcza Misia, siedzącego przy biurku. Na moje słowa pozdrowienia podniósł się z krzesła bardzo energicznie, dzieląc się ze mną radością ze swego uzdrowienia za przyczyną Sługi Bożego ojca Rafała" (11).

Podobnie zeznają księża Nodzyński i Kamiński, znający dobrze uzdrowionego (12).

Nie mniej urzeczeni uzdrowieniem byli lekarze, głównie Chudyk (13) i Kłoskowski (14), a zwłaszcza Kruczek, towarzysz chorego w obozie koncentracyjnym: "Prognozy były katastroficzne. Leczenie nie dawało żadnych rezultatów (...). Jako lekarz nie mogę się pogodzić z tym, żeby takie ubytki patologiczne kręgosłupa ustąpiły tak niespodziewanie" (15). Z kolei dr Brzycki dodaje: "Temperament i charakter księdza Misia były takie, że nie widząc pozytywnych rezultatów leczenia, zaprzestał go całkowicie (...). Skąd więc taka poprawa zdrowia? (...) Z punktu widzenia klinicznego, wyleczenie jest absolutne (...). Więcej, wyleczenie ustąpiło gwałtownie, po trzech latach, w czasie których nie zauważono żadnego polepszenia" (16).

Ks. Władysław Miś był zdrowy aż do śmierci, która nastąpiła w szóstym roku po uzdrowieniu, tj. 31 października 1954 r., i jej przyczyną nie była przebyta choroba kręgosłupa. Zmarł bowiem z powodu choroby nowotworowej jelita grubego.


_________________

[6] Tamże, s. 27.
[7] Summarium procesu beatyfikacyjnego, s. 13.
[8] Relatio et vota (...) super miro, s. 28.
[9] Tamże, s. 32.
[10] Tamże.
[11] Tamże, s.11.
[12] Tamże, s.7.
[13] Patrz: Sammarium, s. 15, & 24; 16, &25; 17, &26.
[14] Relatio, dz. cyt., s.10.
[15] Tamże, s. 11.
[16] Tamże, s. 11.