Cud zatwierdzony kanonicznie do beatyfikacji Sługi Bożego Rafała Kalinowskiego

3. Kanoniczne badanie cudu

Nadzwyczajność uzdrowienia ks. Władysława Misia przyciągnęła uwagę władz kościelnych i Postulacji Generalnej Zakonu Karmelitów Bosych, prowadzącej sprawę beatyfikacji o. Rafała Kalinowskiego. Wszczęto zatem w Kurii Metropolitalnej Archidiecezji Krakowskiej proces kanoniczny, zmierzający do udowodnienia domniemanego cudu, aby przedłożyć go do zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej. Proces odbył się w dniach od 30 marca do 30 czerwca 1950 r. i zeznawało w nim 10 świadków, wśród których sam uzdrowiony, trzech lekarzy i dwóch świadków ex officio. Świadectwa zostały porównane z relacjami trzech innych lekarzy, którym zlecono analizę zdjęć radiologicznych uzdrowionego, zachowanych sprzed uzdrowienia i wykonanych po uzdrowieniu, a także z diagnozą lekarza, który zbadał uzdrowionego pod kątem neurologicznym.

Gdy akta procesu przesłano do Rzymu, cenzor Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych stwierdził: "Patrząc całościowo na zeznania świadków, na załączoną dokumentację i na relacje włączone w Sammarium, wydaje się, że przedłożone akta są wystarczające do dalszego prowadzenia sprawy" (17).

Dekretem z 27 października 1980 r. stwierdzono oficjalnie ważność procesu krakowskiego i jego akta przekazano lekarzom ekspertom Kongregacji, tj. dr. Antonio Bonatti i dr. Luigi Ortone, którzy wypowiedzieli się pozytywnie co do niewytłumaczalności i nadzwyczajności (inspiegabilità ed extranaturalità) uzdrowienia (18).

W dniu 17 grudnia 1981 r. zebrała się w Rzymie, aby podjąć dyskusję nad domniemanym cudem, Konsulta Medyczna, złożona z lekarzy konsultorów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Oto jej rezultaty: całkowita zgodność co do diagnozy i prognozy, terapii i sposobu wyleczenia chorego, mianowicie: diagnoza – ubytek drugiego kręgu kręgosłupa, prognoza – fausta quoad vitam, riservata quoad valetudinem, terapia – bezowocna, uleczenie – nadzwyczajne (19).

Zabrakło jednak zgodności wśród lekarzy odnośnie niewytłumaczalności uzdrowienia (extranaturalità). Trzech z nich uznało ją bezdyskusyjnie; dwóch natomiast wolało mówić o nadzwyczajności quoad modum (co do sposobu uzdrowienia) i żądali uzupełnienia dokumentacji quoad naturam (co do jego natury); dwóch ostatnich w końcu wypowiedziało się, że wyleczenie było możliwe w sposób naturalny i że – zawsze według nich – przyspieszyły je niektóre (nieokreślone przez nich) czynniki psycho-somatyczne, których chory nie był świadomy, a które sprawiły, że dostrzegł wyleczenie dopiero w ostatnim jego stadium (20).

Reasumując obrady Konsulty, generalny Promotor Wiary stwierdza: "Tak istotne zróżnicowanie zdań w sprawie dotyczącej istoty rzeczy, tj. wytłumaczalności lub niewytłumaczalności uzdrowienia z punktu widzenia nauki, jest czymś bardzo rzadkim w podobnych dyskusjach biegłych tejże konsulty". Promotor wiary, biorąc pod uwagę fakt, że trzech lekarzy uznało niewytłumaczalność wyzdrowienia, dwóch uznało ją co do sposobu i dwóch nie sprzeciwiło się jej, choć tłumaczyło uzdrowienie w sposób naturalny, postanowił przekazać dokumentację do analizy teologów (21).

Dyskusja tych ostatnich nastąpiła – jak już wspomniano na początku – 26 października 1982 r. Po dogłębnej analizie sprawy, biorąc pod uwagę fakt, że nie ma żadnej rozbieżności w zeznaniach świadków, co do przyzywania wstawiennictwa Sługi Bożego o. Rafała Kalinowskiego, do którego chory odprawił wraz ze wspólnotą karmelitów bosych z Czernej nowennę o swoje uzdrowienie i doświadczył go na jej zakończenie, uznali oni jednogłośnie, że jego przyczynie należy przypisać cud (22).

Opinię teologów potwierdził Kongres Kardynałów i Biskupów, członków Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, który obradował 7 grudnia 1982 r (23).

W dniu 13 stycznia 1983 r., Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił Dekret o cudownym uzdrowieniu ks. Władysława Misia za przyczyną o. Rafała Kalinowskiego (24). 7 lutego tego samego roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała dekret zwalniający z potrzeby drugiego cudu, wymaganego do beatyfikacji przez Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 2117), uznając tym samym cud uzdrowienia ks. Władysława Misia za wystarczający do beatyfikacji Sługi Bożego Ojca Rafała Kalinowskiego (25). Beatyfikacji tej Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał na Błoniach Krakowskich 22 czerwca 1983 r.


Artykuł ten pochodzi ze strony www.karmel.pl
Serdecznie dziękujemy za zgodę na zamieszczenie go w naszym serwisie.



________________

[17] Tamże, s. 7.
[18] Tamże.
[19] Tamże, s. 7-8.
[20] Tamże, s. 8.
[21] Tamże, s. 8-9.
[22] Tamże, s. 13, 18, 37.
[23] Simone della Sacra Famiglia, Un quarto di secolo tra i nostri Santi, Roma 1997, s. 10.
[24] Acta Ordinis Carmelitarum Discalceaturum, 28 (1093) 63-65.
[25] Simone della Sacra Famiglia, Un quarto di secolo tra i nostri Santi, Roma 1997, s. 10.