Muzeum kobiecego geniuszu

Trzecia z sal wydaje się najcie­kawsza dla młodzieży: skrywa men­zurki, laboratoryjne wagi i przy­rządy, niestety, także pochowane za grubymi szybami. Spis prac na­ukowych Marii Curie i układ okre­sowy pierwiastków nie przyciągają wzroku. W ciągu roku szkolnego sala nieco ożywa, bo szkolne wy­cieczki mają tu prelekcje, a nawet mogą tu przeprowadzać proste doświadczenia.

Miasto noblistki

Warszawskie muzeum jest jedy­ną biograficzną placówką na świe­cie dokumentującą życie wybitnej uczonej. Władze miasta starają się jak mogą przypominać o tym mieszkańcom. W Dzień Matki przed Cen­trum Onkologii przy ul. Wawelskiej 15 otwarto „Ścieżkę edukacyjną Marii Skłodowskiej-Curie”. 4 lipca, w 77. rocznicę śmierci noblistki, w Warszawie pojawił się kolejny mural jej poświęcony, na budyn­ku dawnego Instytutu Radowego przy ulicy Wawelskiej 15. Miasto wyprodukowało spot o noblistce, a w internecie zamieściło spe­cjalny serwis, z audioprzewodnikiem i opisem trasy turystycznej wzdłuż obiektów związanych z jej życiem.

Skromność uczonej

Jak zauważa Tomasz Gołąb z warszawskiego „Gościa Niedzielnego”: - Nie pisalibyśmy o Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie tylko dlatego, że przychodzą je oglądać Japończycy, Chińczycy i Koreańczycy. Choć ten fenomen zaskakuje nawet zarządzających placówką przy Freta 16. W roku ogłoszonym przez Sejm i Senat rokiem wybitnej noblistki rodzi się pytanie głębsze: o kształt ekspozycji i o to, co odnajdą na niej obcokrajowcy i mieszkańcy Warszawy, a także o jego promocję.

Einstein po jej śmierci powiedział, że nie znał drugiej tak skromnej osoby. Ale to przecież nie oznacza, że jej muzeum też musi być skromne. Nie twierdzę, że powinno mieć ono od razu kształt Centrum Nauki Kopernik czy Muzeum Powstania Warszawskiego. Ale gdyby przypominało je choć trochę...