Archeolodzy o potopie

Według przeprowadzonych przez nich badań, zawarty w Księdze Rodzaju opis gigantycznej powodzi był efektem rozpadu masywnego lodowca (tzw. Warstwa Lodu Laurentide), do którego doszło 8 tysięcy lat temu. Spowodowało to podniesienie się poziomu mórz na całym świecie, co w konsekwencji doprowadziło do poważnych zmian społecznych w całej Europie.

Międzynarodowa grupa ekspertów uważa, że topniejący lód uwolnił olbrzymie ilości wody. Z tego powodu poziom mórz wzrósł o 1,4 metra, co doprowadziło na przykład do tego, że do Północnego Atlantyku dotarły największe od 100 tysięcy lat ilości słodkiej wody z Morza Czarnego. Morze to przed katastrofą było jeziorem, oddzielonym od Morza Śródziemnego pasmem górskim w okolicach Bosforu.

Zdaniem uczonych, to właśnie opis tego zdarzenia jest podstawą biblijnej opowieści o arce Noego. Archeolodzy dowiedli, że w tym właśnie czasie zaobserwowano niezwykły rozkwit rolnictwa i produkcji garncarskiej w całej Europie.

Naukowcy oceniają, że z powodu zmian 73 tysiące kilometrów kwadratowych obszaru przez 34 lata znajdowało się pod wodą. To natomiast spowodowało przemieszczenie się około 145 tysięcy ludzi na tereny suche. W ten sposób mieszkańcy południowo-wschodniej Europy, którym znane były już wcześniej kultura rolnicza i techniki wyrobu naczyń, niejako z konieczności eksportowali swoje wynalazki do mniej rozwiniętych rejonów zachodnich.



Gość Niedzielny 48/2007