Świat nasz zafałszowany

Wyszukiwarka internetowa zna swojego użytkownika jak mało kto. Osoby, których narzędziem pracy jest komputer i internet, częściej komunikują się z maszyną niż na przykład z członkami najbliższej rodziny. Rozmowa z komputerem jest oczywiście uboższa niż z drugim człowiekiem, ale nie ulega wątpliwości, że wymiana informacji człowiek–komputer jest faktem. Człowiek rozmawiający z innym człowiekiem po (często bardzo krótkim) czasie zapomina wiele szczegółów rozmowy. Komputer nie zapomina. Powód jest dość prosty. Pieniądze. Im lepiej komputer, a właściwie cyfrowy algorytm pozna swojego „klienta”, tym więcej można na nim zarobić. Takich algorytmów, które nie tylko kolekcjonują o nas informacje, ale je segregują, analizują i wyciągają z nich wnioski, jest całkiem sporo. W banku odpowiedni system rejestruje wszystkie nasze transakcje dokonywane kartą. Dzięki temu nie tylko wie, co lubimy, ale także gdzie kupujemy. Czy wydajemy raczej na ubrania, czy na książki. Czy chodzimy do teatru, czy podróżujemy. Czy jeździmy samochodem (gdy kupujemy benzynę), czy raczej środkami komunikacji publicznej. Te wszystkie informacje są warte dość duże pieniądze. Dzięki nim sprzedawca (ubrań, książek, samochodów, wycieczek) łatwiej może dotrzeć do swojego potencjalnego klienta. Nie musi już swojego przekazu reklamowego kierować do wszystkich, wiedząc, że tylko niewielka część odbiorców będzie nim zainteresowana. Teraz może całe swoje siły (czyli pieniądze) skupić na kliencie już zdefiniowanym. Takim, o którym wiadomo, czego szuka i co lubi. Podobne algorytmy działają np. w firmach telekomunikacyjnych. Wiele sklepów ma swoje programy lojalnościowe, dzięki którym kontrolują upodobania zakupowe klientów. Bodaj największy algorytm tego typu działa jednak w wyszukiwarkach internetowych.