Gwiazda Betlejemska - rozwiązanie tajemnicy?

Dosyć dobrze udokumentowana jest także teoria mówiąca, że Gwiazda Betlejemska to tzw. wybuch supernowej. Supernowa to niewyobrażalna wręcz eksplozja starej, opuchniętej gwiazdy, która była czerwonym olbrzymem. Wybuch daje tak dużo energii, że supernowe widać nawet w dzień ( jeżeli tylko są dostatecznie blisko). Jasność gwiazdy wzrosnąć może wtedy od 10 - 100 milionów razy. Z obliczeń, obserwacji i starych chińskich kronik wynika, że wybuch supernowej nastąpił w środku piątego roku przed naszą erą. Co niesłychane, niedługo potem nastąpił wybuch innej supernowej pod koniec lutego czwartego roku p.n.e. Nie sposób ocenić prawdopodobieństwa nałożenia się tylu rzadkich zjawisk astronomicznych. Nie można więc wykluczyć, że Gwiazda Betlejemska to nie jedno zjawisko, ale wszystkie naraz. Nie ulega wątpliwości, że Trzej Królowie (jako mędrcy) byli doskonałymi znawcami nieba. Być może byli astrologami; astronomia i astrologia na bogatych dworach władców na wschodzie była bardzo dobrze rozwinięta. Nie powinno więc dziwić, że Mędrcy ze Wschodu natychmiast zauważyli zjawiska, które zwykle na niebie nie występują. Ewangelista Mateusz pisze, że wyruszyli za gwiazdą, a jak się zatrzymała oznaczało, że znaleźli się w poszukiwanym miejscu. Tylko jak wyobrazić sobie poruszającą się gwiazdę, albo wybuch supernowej, skoro kometa to nie była? Podróż z Persji do Izraela trwała zapewne bardzo długo. Być może w czasie jej trwania Królowie obserwowali kilka zjawisk na niebie nocnym (a może także dziennym). Jedno zjawisko się kończyło, a drugie rozpoczynało w innej części nieba. Być może dlatego odnieśli wrażenie, że Gwiazda się porusza. Gdyby dokładnie wczytać się w słowa św. Mateusza, można odnieść wrażenie, że Mędrcy nie widzieli gwiazdy przez cały czas swojej podróży. Mogło być jednak zupełnie inaczej. Mogli widzieć cały czas jedno zjawisko ( pozostałe mogły dla nich oznaczać jedynie potwierdzenie niezwykłości wydarzenia). Idąc w kierunku jakiegoś punktu na niebie można odnieść wrażenie, że ten punk przed nami "ucieka". Dzieje się tak np. z Księżycem gdy poruszamy się w jego kierunku. To pozorne oddalanie ma związek z tym, że nawet najbliższe ciała niebieskie są bardzo daleko od nas. Na Ziemi idąc w kierunku jakiegoś punktu jest on coraz większy i wyraźniejszy. Gdy mimo tego że się poruszamy przedmiot jest cały czas takiej samej wielkości wniosek nasuwa się sam; "to coś się od nas oddala". Mędrcy poruszając się więc w kierunku jakiegoś zjawiska (lub zjawisk) na niebie mogli odnieść wrażenie, że ciała niebieskie się przed nimi przesuwają. Być może nigdy przedtem nie podróżowali tak daleko i mimo tego, że z pewnością byli dobrymi znawcami nieba, zjawisko to zinterpretowali jako ruch Gwiazdy Betlejemskiej. Z kolei gdy się zatrzymali, to i Gwiazda się zatrzymała. Jest jeszcze jedna interpretacja Gwiazdy betlejemskiej. Niektórzy uważają, że był nią meteor. Wtedy nie ma wątpliwości, że obiekt na niebie poruszałby się. Gdyby obiekt był duży z pewnością można byłoby zobaczyć go także w ciągu dnia. Jest jednak wiele argumentów, które łatwo podważają taki rozwój wypadków. Meteor porusza się w atmosferze bardzo szybko, czas jego przelotu wynosi zaledwie kilka sekund. Gdyby meteor był duży (wtedy byłby to tzw. bolid) jego ślad na niebie mógłby utrzymywać się przez czas nieco dłuższy, ale nie więcej niż przez kilkanaście sekund. To stanowczo za krótko, aby mogli Gwiazdę zaobserwować Trzej Królowie i przebyć długą drogę do Betlejem. Poza tym gdyby to był duży obiekt (małe meteoryty występują każdej nocy i z pewnością nie wywołałyby sensacji, szczególnie u znawców astronomii) musiałby być jakiś ślad na Ziemi. A takiego nie znaleziono. O żadnej "skale z nieba" nie wspominają także kroniki pisane w tamtym okresie.

Supernowa Kasjopeja A, źródło: Loretta Dunne (Cardiff University), NASA.