Świat, w którym żyjemy

3. Świat czterowymiarowy.

Wyobrażenie sobie wprost świata czterowymiarowego i możliwości działania kogoś, dysponującego czterema wymiarami a nie trzema - w zasadzie przekracza możliwości umysłu człowieka. Trzy wymiary to atrybut wszystkiego, co postrzegamy w naszym życiu. Każdy przedmiot dostrzegany przez nas musi mieć atrybut trójwymiarowości. To, co na pewno istnieje, a nie jest przez nas postrzegane, nazywamy pojęciami abstrakcyjnymi (świadomość, myśl, miłość, dobro itp.). Czas jako czwarty wymiar możemy zaakceptować tylko dlatego, że „każe nam” to fizyka. Jest to jednak jeden wymiar ponad naturę tego, co postrzegamy. Jak to sobie wyobrazić?

Chyba tylko poprzez analogię. Poprzez wyobrażenie sobie świata o jeden wymiar uboższego od naszego. A wiec świata dwuwymiarowego. Spróbujmy sobie wyobrazić, jak wyglądał by świat dwuwymiarowy, w którym istnieje tylko długość i szerokość. Każda płaszczyzna jest tworem dwuwymiarowym – a zatem nasz dwuwymiarowy świat nie jest przestrzenią, ale płaszczyzną. Dla lepszego wyobrażenia, ulokujmy go jakoś w otaczającej nas przestrzeni, niech to będzie na przykład płaszczyzna równoległa do którejś ze ścian pomieszczenia, w którym przebywamy. Wyobraźmy sobie dalej, że na tej płaszczyźnie żyją sobie istotki dwuwymiarowe. Nazwijmy je płaszczakami. Można je sobie na przykład wyobrazić, jako położony na omawianej płaszczyźnie przekrój przedmiotów, przez które ta płaszczyzna przechodzi.

Teraz uwaga: trzeci wymiar, prostopadły do tej płaszczyzny, w świecie płaszczaków ma to samo znaczenie, co dla nas ma – czas. Jest to jeden wymiar ponad dostrzegalną przez nich naturę ich świata. Powinniśmy w tym momencie nadać mu kierunek. Położenie płaszczyzny w jednym miejscu to pewna teraźniejszość w świecie płaszczaków i rozdziela ona np. położoną na lewo od niej – „przeszłość” od położonej na prawo – „przyszłości” ich świata. To w istotny sposób różni interpretacje autora tych rozważań od innych, podających jako przykład dwuwymiarowego świata – ekran w kinie. Według zastosowanej tu terminologii należałoby powiedzieć, ze to co oglądamy na ekranie ma aspekt trójwymiarowy z zastrzeżeniem, że do tworzących płaszczyznę dwóch wymiarów dodano czwarty –czas, z pominięciem wymiaru trzeciego.

Wróćmy teraz do naszej regularnej trójwymiarowej przestrzeni, w możemy się poruszać i w niej działać. Jak nasze możliwości działania, nasze fizyczne cechy zostałyby określone przez płaszczaki ?

Pierwsza konstatacja: przesuwając w „naszej” przestrzeni cokolwiek z jednego miejsca w inne tak, aby omawiana płaszczyzna przecinała przesuwaną rzecz, dokonujemy czegoś dla płaszczaków zupełnie niezrozumiałego. W ich świecie nagle „coś” zjawiło się „z niczego”, „coś” pojawiło się nagle i w sposób dla nich niemożliwy do wyjaśnienia. W zasadzie wystarczyłoby, abyśmy dowolny przedmiot materialny, przez który przechodzi „teraźniejszość” płaszczaków – obrócili o choćby niewielki kąt. Już będzie to wielka, nie wiadomo czym spowodowana zmiana w dwuwymiarowym świecie. Mamy możliwość bardzo różnego oddziaływania na ową „teraźniejszość” płaszczaków., na przykład - zapełnienia naszego pomieszczenia wielką ilością przedmiotów albo na odwrót – uczynienia go pustym. Płaszczak powiedziałby o nas, że jesteśmy wszechmocni.

Co dalej ? Dla tego, ściśle określonego położenia płaszczyzny – świata płaszczaków, w każdym momencie ich teraźniejszości, możemy być obecni w dowolnym punkcie ich świata - przesuwając się równolegle po omawianej płaszczyźnie. Możemy być obecni „tu”: i nawet w położonym w wielkiej odległości „tam” – w tym samym momencie „czasu” płaszczaków, na tej samej płaszczyźnie. Płaszczaki powiedziałyby o nas, że jesteśmy – wszechobecni.

Mamy także jeszcze jedną możliwość: poruszając się prostopadle do płaszczyzny – „teraźniejszości” płaszczaków, możemy poznać zarówno i „przeszłość” (na lewo od „teraźniejszości”), jak i również – uwaga – ich „przyszłość ! Jesteśmy dla nich wszechwiedzący, ściślej – znamy nie tylko ich przeszłość ale także – przyszłość.