O płótnach pogrzebowych Chrystusa

We krwi Chrystusa z Całunu jest dowód na Jego zmartwychwstanie. Po około 36 godzinach po śmierci nastąpiło oddzielenie płótna od ciała, zanim do końca doszedł proces rozpadu, czyli fibrynolizy skrzepów. Bo gdyby proces ten doszedł do końca, wówczas skrzepy rozlałyby się i nie byłoby na Całunie tak wyraźnych odwzorowań, z takimi obrysami. Jest to dowód medyczny na to, że Ciało było owinięte w Całun przez czas krótszy niż 40 godzin!

Nauki fizyczne i medyczne mają w związku z tym wspólną konkluzję: Chrystus przeniknął przez płótno w ciągu około 0,001 – 0,003 sekundy, nie zacierając na Całunie świeżych jeszcze skrzepów krwi. Kiedy apostoł Jan zajrzał do grobu, Całun był niejako „zapadnięty”, dlatego był on zdumiony tym, co zobaczył. Jak pisze w Ewangelii: Ujrzał i uwierzył (J 20,8).



Chusta z Oviedo

Drugim oprócz Całunu płótnem, które znalazło się w grobie Chrystusa, była chusta potowa – sudarion. Ta chusta jest obecnie przechowywana w katedrze w Oviedo w Hiszpanii. Ma ona wymiary 85 cm x 52 cm. Nie ma na niej wizerunku, ale znajdują się plamy krwi, płynu krwiopochodnego (tzw. posoki), śliny, brudu…

Uczeni w XX wieku oglądali chustę dokładnie w promieniach nadfioletu i podczerwieni. Plamy na chuście są niejako zbieżne, bo była ona złożona, kiedy nałożono ją na głowę Chrystusa wiszącego jeszcze na krzyżu, a następnie zawiązana na supeł. Ukrzyżowanie Chrystusa było przecież jedynym znanym historykom ukrzyżowaniem skazańca z koroną cierniową na głowie. Stąd m.in. wystąpiło krwawienie, które uwidoczniło się na chuście. Kiedy przystawiono drabinę, starano się – zanim zdjęto Chrystusa z krzyża – zawiązać prędko chustę, aby wsiąkała w nią krew, która nie powinna się sączyć na ziemię, tego bowiem zabraniało Prawo Mojżeszowe.

W czasie straszliwego biczowania (flagrum romanum), któremu był poddany Chrystus, krwioobieg został poprzecinany w miejscach między żebrami – stąd tak dużo krwi i osocza dostało się do jamy opłucnej, między żebrami a płucami. Nastąpił prawdopodobnie jakiś przeciek, bo w płucach był krwotok. Przy zmianie pozycji ciała po zdjęciu z krzyża z pionowej na poziomą krew z płuc lała się przez usta. Przypuszcza się, że krwotok ten trwał około 15 minut.

W tej sytuacji uczniowie na Golgocie prawdopodobnie struchleli… Wzięli więc chustę z głowy Chrystusa i nakryli nią Jego twarz, by wsiąkała w nią krew pochodząca z krwotoku do momentu przeniesienia do grobu, co dopuszczało Prawo Mojżeszowe. Wtedy dopiero wzięli tę chustę i położyli zwiniętą obok ciała. Nie nadawała się ona już do położenia na twarz, gdyż była całkowicie nasączona krwią. Gdyby nie była tak zakrwawiona, pełniłaby rolę chusty potowej.

Przy zwykłej kolei rzeczy twarz zmarłego Chrystusa odwzorowałaby się na chuście potowej, która znalazłaby się pod Całunem, natomiast na Całunie widniałyby pozostałe części ciała – już bez wizerunku twarzy. Jednak dzięki Opatrzności stało się tak, że chusta z Oviedo jest, obok Całunu, osobnym dowodem fizykochemicznym. Apostoł Jan w swej Ewangelii stwierdza, że Piotr ujrzał chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu (J 20,7).

Uczestnicy pochówku Jezusa musieli z pośpiechem wychodzić z grobu, bo – jak pisze Łukasz: szabat zaczynał jaśnieć (Łk 23,54). O godz. 18.20 Księżyc wchodził w pełnię, co oznaczało początek szabatu.

Trzecim płótnem grobowym w pochówku żydowskim było 5–6 opasek służących do owinięcia zwłok. W przypadku Jezusa – z uwagi na pośpiech i prowizoryczność pogrzebu nie zostały one użyte zgodnie z przeznaczeniem. A zatem z płócien w grobie był całun, chusta potowa (leżąca w tym przypadku osobno) oraz kilka opasek. Mirra i aloes zostały prawdopodobnie rozłożone w pobliżu ciała, na ławie, po to, by niewiasty namaściły nimi Jezusa w pierwszy dzień po szabacie.

Dzięki temu, że Ciało zostało złożone prowizorycznie, mamy na Całunie obraz w miarę niezdeformowany.


Artykuł ten pochodzi z nr 04/2008 miesięcznika "Miejsca Święte"
Serdecznie dziękujemy za zgodę na zamieszczenie go w naszym serwisie.