Ty zaś zbuduj sobie arkę...

17. Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie,
18. ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów.
19. Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady.



Tak więc wiadomość, że Bóg sprowadzi na ziemię potop, by wyniszczyć wszelką istotę pod niebem, gdyż tylko w ten sposób można położyć tamę złu i nieprawości, nie była własnością tylko Noego. On ją otrzymał, bo tylko on potrafił ją usłyszeć (gdyż wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi), ale wolą Boga (od Niego przecież pochodził nakaz budowy monstrualnie ogromnej arki) było, by dotarła do wszystkich. Bóg bowiem nie knuje podstępnie przeciw człowiekowi, nawet gdy ten jest wielkim grzesznikiem, ale Jego celem jest ratować człowieka: dać mu szansę odnowienia więzi ze Sobą. Tą szansą miała być budowa arki. Każda kolejna deska zużyta na jej poszycie, każda beczka smoły wylana dla jej uszczelnienia były jak kołatanie do ich serc i sumień. Miały pomóc odrodzić się w nich poczuciu, że Bóg wcale nie jest daleko. Że nie da się żyć, pomijając Go w rachubach.

A jednak tylko z Noem Bóg zawarł przymierze. Z Noem i jego synami, choć pewnie żyli i inni jego krewni. Z Noem – to zrozumiałe, ale z synami – czemu? Musimy spojrzeć na ten fakt w taki sposób, jak poprzednio spoglądaliśmy na genealogię Kainitów i Setytów. Pod obrazem dziedziczenia w porządku krwi kryje się dziedziczenie ducha. Tak zresztą często się zdarza, że oba te procesy występują razem, że dzieci przejmują system wartości swych rodziców lub choćby tylko dziedziczą szczególną na niego wrażliwość. Zdarza się też, że ta wrażliwość zanika z ich całkowitym usamodzielnieniem się lub ze śmiercią rodzica, ale jakiś ślad, szczątek wspólnoty ducha zawsze daje się wykryć, aczkolwiek niejednokrotnie ta wspólnota okazuje się koniec końców wspólnotą w tym, co akurat było u rodzica niepiękne. Tu jednak niezupełnie o to chodzi, lecz o pewną formę zniewalającego świadectwa, jakim dla bezpośredniego otoczenia musiało być nieskazitelne życie Noego. Synowie Noego, a tym bardziej ich żony, zapewne nie wyróżniali się szczególnie spośród reszty społeczności, ale sugestywnemu świadectwu prawego życia Noego zawdzięczali to, że „usłyszeli” i nie zlekceważyli zapowiedzi potopu. Kiedy nieco dalej (7,16) czytamy, że Pan zamknął za nimi od arki, to w tym momencie dowiadujemy się, że weszli do niej wszyscy, których Bóg chciał tam mieć. A kogo chciał tam mieć? – lub może odwrotnie: kogo nie chciał wpuścić do arki? Tych, którzy postępowali na ziemi niegodziwie (6,12) i którzy sprawili, że ziemia była pełna wykroczeń przeciw Niemu.

Bóg potrafi bardzo precyzyjnie wybierać tych, których chce zachować. Gdy w jedną z wież WTC uderzył samolot, na 66. piętrze tego budynku znajdował się niewidomy chłopak ze swoim psem-przewodnikiem. Ten pies, który dotychczas był wzorem posłuszeństwa, tym razem nie zważając na żadne komendy i protesty swego pana, ruszył pędem ku schodom prowadzącym w dół. Pędził tak kilkadziesiąt pięter, potem natrafiwszy na jeszcze czynną windę, zjechał razem ze swoim właścicielem kolejne kilkanaście pięter. A dalej znowu po schodach, ku wyjściu, ale i tam się nie zatrzymał, lecz ciągnął kompletnie już zmordowanego chłopaka, aż dotarł poza strefę zagrożenia. I właśnie wtedy zawaliła się ta wieża. Zdjęcia bohaterskiego psa-opiekuna obiegły oczywiście świat. Czy jednak naprawdę uratowanie niewidomego chłopca było tylko zasługą psiego instynktu? Wielu przebywających wtedy na niższych kondygnacjach zostało pod gruzami...

20b. Niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły.

Niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły – mówi Bóg o zwierzętach, ale także ludzie znajdują bezpieczeństwo w bliskości Noego. A jest to bezpieczeństwo zarówno ciała, jak sumienia. Taki jest owoc prawości.