Mechanizm ewolucji

„Ilość informacji potrzebnej do zbudowania oka jest tak ogromna, że jej zapisanie zajęłoby dwa grube tomy. W związku z tym liczba koniecznych do jego powstania mutacji musiała być niewyobrażalnie wysoka, a przecież każda z nich zachodziła pośród miliardów mutacji całkowicie nieprzydatnych do budowy oka, czy jakiejś jego części”. „Trzeba mieć na uwadze (również) integracje danych wzrokowych zachodzące w mózgu... Połączenie włókien nerwu wzrokowego i neuronów płata potylicznego dokonuje się z absolutną doskonałością, a wszystkie elementy mózgu związane z okiem są precyzyjnie wyregulowane w przestrzeni i czasie”.

„U ssaków wszystkie narządy zmysłów ewoluowały mniej więcej w tym samym czasie. Kiedy zdamy sobie sprawę, jak wiele mutacji było do tego potrzebnych, mutacji niemal równoczesnych, pojawiających się w odpowiednim momencie i dostosowanych do aktualnych potrzeb, musi nas ogarnąć wielkie zdziwienie: taka harmonia, tyle cudownych zbiegów okoliczności, a wszystko to za sprawą czystego, tryumfującego przypadku!”.

Dobór naturalny powinien kontynuować swe dzieło w następnych pokoleniach, przy czym kolejne mutacje winny zachodzić w zgodności z poprzednimi... Dlatego, i to jest pierwszy szczęśliwy, ale i konieczny zbieg okoliczności, mutacja musi dokładnie dostosować się do poprzedniej; tak samo mutacje następne, aż do momentu, gdy narząd osiąga stan na tyle doskonały, by mógł spełniać swą funkcję”.

„Zwolennik teorii przypadkowej ewolucji musi być gotowy przyjąć, że oko i ucho, by być takie, jakie są, potrzebowały wielu tysięcy zsynchronizowanych ze sobą szczęśliwych zbiegów okoliczności... Jakie znaczenie mają odpowiednie mutacje, jeśli zachodzą za późno albo za wcześnie?” Nagle okazuje się, że przypadek to „najsprawniejsza, najbardziej przewidująca i przenikliwa inteligencja”.

Znany francuski uczony Jacques Lucien Monod (1910-1976) w dziele Przypadek i konieczność. Esej o filozofii biologii współczesnej (1970, wyd. pol. poza cenzurą 1979) „przypisuje przypadkowi takie cuda, że Pierre-Henri Simon, członek Akademii Francuskiej, dziwi się w Questions aux Savants: «Zadziwiająca to loteria: nie było na początku ani właściciela ruletki, ani gracza, ani żetonów, ani nic do wygrania; nie było projektu ani formy; przypadek zaś sprawił wszystko – główną wygraną, zwycięzcę, światła rozświetlające kasyno, lustro, w którym odbija się spektakl...»”.

O jednym ze stwierdzeń Monoda F. Mauriac napisał, że „nieskończenie trudniej w nie uwierzyć, niż w to, co jest przedmiotem wiary nas, biednych chrześcijan”22. Podobne zdanie wypowiedział J.C. Eccles (1903-1997), laureat Nagrody Nobla (1963) za badania nad ludzkim mózgiem: „teoria syntetyczna wymaga znacznie głębszego aktu wiary, niż ten, poprzez który my, biedni chrześcijanie, stajemy się wierzącymi”.

R. Chauvin, wybitny biolog, profesor Sorbony, twierdził: „Neodarwinizm to nic innego jak zbiór tautologii”. „Obiektywne badanie natury w całej jej złożoności i racjonalności nie może zadowolić się pojęciem przypadku (i wykluczyć inteligencję), ale powinno przyjąć, że natura domaga się (jest przejawem) jakiejś Wyższej Inteligencji”.

Wielu paleontologów, w obliczu „progresywnego” charakteru ewolucji, wzrostu poziomu złożoności organizmów i globalnego kierunku transformacji ewolucyjnych, uznaje wprawdzie istnienie przypadkowych mutacji połączonych z doborem naturalnym, ocenia jednak, że mechanizm ten nie wystarcza do wyjaśnienia burzliwych dziejów życia oraz że trudno się oprzeć wrażeniu celowości tych procesów, pewnej tendencji finalistycznej.

Zakończmy te rozważania nad ewolucją gatunków i jej mechanizmami stwierdzeniem biologa J. Rostanda: „Krytykuję aktualne teorie wyjaśniające proces ewolucji, lecz nigdy nie podważałem samego zjawiska. Ludzie nie zawsze zdają sobie sprawę z zasadniczej różnicy pomiędzy pewnością co do istnienia samego zjawiska ewolucji, czyli postępujących przemian organizmów żywych, a wątpliwością, jaką budzą teorie wyjaśniające. Ja ze swej strony, gdyby istniała inna teoria niż ewolucyjna, przyjąłbym ją z wielką radością, ponieważ mimo wszystko wiele tej teorii można zarzucić. Niemniej jednak nauka, przy obecnym stanie wiedzy, nie dysponuje żadną inną racjonalną teorią”.