Stopy uzdrowione w dwóch etapach

Inny biegły trybunału diecezjalnego, doktor P. Bhaskaran Nair, profesor ortopedii w Medical College w Trichur (Kerala, Indie), tak opisał sytuację w 1992 roku: “Nadmierne rozwarcie palców w obu stopach. Obydwa paluchy są mniejsze od drugiego palca. Występuje przykurcz przedniej części stopy, większy po stronie prawej. Pięty dotykają ziemi, kiedy pacjent stoi. Występuje lekkie przemieszczenie przyczepu ścięgna Achillesa w kierunku wewnętrznej części pięty. Mięśnie łydki są dobrze rozwinięte. Nie występuje skrócenie kończyn. Zauważalna jest lekka szpotawość stóp w części piętowej. Kręgosłup klinicznie w normie. Zrogowacenie i zwiotczenie skóry w części grzbietowo bocznej stóp. Dookoła kostek i stóp nie widać blizn chirurgicznych”.

Doktor Nair dodał, że “główna wada stopy została usunięta według standardów indyjskich, gdyż Mathew może przekręcić stopę o 90 stopni. Problem z przywodzeniem i skręcaniem został wyeliminowany w 80%. Rezultat tego samoistnego wyleczenia jest porównywalny do efektów operacyjnego leczenia wady”. Wyjaśniając to stwierdzenie, profesor Luigi Romanini, który w 1999 roku redagował opinię lekarsko-sądową dla Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, podkreślił, że “to się przekłada na wiedzę i doświadczenie dzisiejszego chirurga ortopedy, jako uleczenie zadowalające, maksimum obecnych możliwości, gdyż wiadomo, że nawet najlepsza korekta chirurgiczna stopy końsko-szpotawej, wykonana około piętnastego roku życia, nie może przynieść restitutio ad integrum. Wniosek z tego, dziś powszechnie uznany, jest następujący: tego rodzaju zabieg chirurgiczny powinien być wykonywany około 2-3. miesiąca życia, żeby otrzymać najlepsze rezultaty”.

Badając Mathew po dwudziestu latach, doktor Pazhayattil, który w międzyczasie został profesorem ortopedii w Medical College w Trichur, oświadczył: “Kiedy badałem chłopca w 1972, mogłem stwierdzić poprawę 75-80%; po dwudziestu latach stan poprawił się o kolejne 10%”. Normalnie, po leczeniu operacyjnym w tak zaawansowanym wieku, występuje tendencja do pogorszenia, między innymi dlatego że – jak uściślił profesor Romanin – w wieku 14 lat “stopa musiała się już zasadniczo ukształtować w sposób wadliwy, zarówno jej elementy kostne, stawowo-więzadłowe, jak i mięśniowo-ścięgniste”.

Orzeczenie końcowe o wydarzeniu zostało sformułowane i jednogłośnie przyjęte przez Konsultę Medyczną Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, na posiedzeniu 26 listopada 1999 roku: “Diagnoza: stopa końsko-szpotawa wrodzona, obustronna. Rokowanie: beznadziejne quoad valetudinem (co do stanu zdrowia). Leczenie: brak jakiegokolwiek leczenia chirurgicznego czy ortopedycznego. Powrót do zdrowia: nagły, funkcjonalnie całkowity i trwały – naukowo niewytłumaczalny”.

Dekret o cudzie promulgowano w obecności papieża Jana Pawła II, 27 stycznia 2000 roku, a beatyfikacja Mariam Thresii Chiramel Mankidiyan – której heroiczność cnót została uznana już 28 czerwca 1999 roku – miała miejsce 9 kwietnia 2000 roku.