Atlas zwierząt biblijnych

Symbol Judy
LEW
rodzina: kotowate — Felidae
hebr. ari, lajisz, lawi, szachal, kepir; gr. leon; łac. leo


Judo, młody lwie, na zdobyczy róść będziesz, mój synu: jak lew czai się, gotuje do skoku, do lwicy podobny — któż się ośmieli go drażnić? Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów! (Rdz 49, 9-10).



Lew jest po tygrysie największym kotem. Lubi przestrzenie otwarte, szczególnie porośnięte krzakami, stepy i pustynne równiny. śyje głównie w Afryce i Azji. Poluje w grupie — jeden lub dwa lwy ze stada płoszą wybraną ofiarę i wpędzają w zasadzkę, w której czyhają pozostałe. Zwierzęta polują razem i wspólnie zjadają zdobycz. Stado lwów nie ściga zdobyczy na długich dystansach, tylko otacza półkolem i okrąża. Zdobycz chwytana jest zazwyczaj za gardło. Lwy żywią się kopytnymi aż do rozmiarów żyrafy, ale przejściowo zadowalają się szarańczą lub innym zwierzęcym drobiazgiem. Duże samice dorastają do 190 cm długości ciała, do czego doliczyć należy 90 cm ogona. Umaszczenie dorosłych osobników jest z zasady jednolite, od barwy płowej do rdzawo-brą-zowej. Grzywa samców jest ciemniejsza. Unikatową cechą wśród wszystkich kotów jest u lwa długi chwost utworzony z pęku czarnych włosów, który kończy krótkowłosy ogon. W środku chwosta skrywa się, jak ostry kolec, ostatni krąg ogonowy. Lwy są aktywne o zmierzchu i nocą, w ciągu dnia śpią i wypoczywają. Grzywa samca jest funkcjonalną, drugorzędną cechą płciową. Spełnia ona funkcję podobną jak ochronna maska szermierza.

Lew jest, rzec by można, niedoszłym zwierzęciem domowym. W historii nie brakowało prób jego udomowienia. W krajach orientalnych bywał oswajany od trzeciego tysiąclecia p.n.e. Z nałożoną obrożą lub specjalną uprzężą służył wraz z psami do polowań na dzikie bydło. Zachowały się ślady pokazujące prowadzoną na smyczy karmiącą lwicę, której młode są niesione za nią przez niewolników. Kiedyś lwy występowały licznie zarówno w całej Azji Przedniej, jak i Palestynie, a zwłaszcza w dolinie Jordanu, i stanowiły zagrożenie dla stad i ludzi.

Biblijny język hebrajski zna co najmniej pięć słów na określenie lwa, przy czym niektóre z nich mają znaczenie bardziej szczegółowe. I tak: lajisz jest zwykłym określeniem na lwa; ari (lub arjeh) jest ogólnym określeniem lwa, stosowanym też w porównaniach i wyrażeniach metaforycznych; lawi oznacza lwa lub lwicę i jest często używane w wyrażeniach, w których lew jest obrazem czegoś lub kogoś (słowo to być może przeszło z języków semickich do indoeuropej-skich, dając początek takim słowom, jak greckie leon czy łacińskie leo); szachal jest nazwą lwa używaną tylko w poezji; wreszcie kepir odnosi się przede wszystkim do młodych lwów.

Pismo Święte mówi o lwach przeszło sto razy, w większości przypadków pełnią one jednak funkcję metafor i porównań — zarówno jeśli chodzi o cechy pozytywne (moc, siła, wspaniałość, majestat), jak i negatywne (drapieżność, zachłanność, gwałtowność). O samym Bogu, zwłaszcza kiedy mowa jest o Jego karzącej sprawiedliwości, Pismo mówi, używając obrazu lwa (Oz 5,14; 13,7; Am 3,8; Syr 28,23); gdzie indziej jednak, tak jak lew broniący swej zdobyczy, tak też Pan będzie bronił Izraela przed wrogami (Iz 31,4). Biblia z jednej strony często widzi w nim symbol dzielności wojennej i waleczności ludu izraelskiego (Lb 23,24; 24,9; Ez 19,1-9), poszczególnych plemion (Pwt 33,20) i bohaterów (1 Mch 3,4; 2 Mch 11,11). Z drugiej jednak jest on obrazem najazdu obcych królów, będącego dopustem Bożym zesłanym na niewierny lud (Jr 4,7; 50,17), a także metaforą prześladowców, budzących grozę i stwarzających poczucie śmiertelnego zagroże-nia (Ps 17,12; 22,14.22). (Taki obraz pojawia się też w liturgii mszy za zmarłych, gdzie w responsorium na Ofiarowanie znajduje się prośba: Wybaw je [dusze] z lwiej paszczęki, niech ich nie pochłonie piekło, niech nie upadną w ciemnościach). Grzech jest porównywany do lwa czyhającego w zasadzce (Syr 28,10), jego zęby są jak zęby lwa (Syr 22,2). Pierwszy List ś w. Piotra (5,8) natomiast mówi o Szatanie jako o lwie ryczącym, który krąży szukając kogo by pożreć.