Czy zdarzają się jeszcze cuda?

W lipcu 1977 roku wracają z mamą do Lourdes, by podziękować, i wtedy matka udaje się do Biura Medycznego, by zdać sprawę lekarzom z uzdrowienia. Z punktu widzenia klinicznego wyniki badań są w normie. Można jedynie dojrzeć osadową deformację na osi dolnej części chorej niegdyś kończyny: zdjęcia przed i po uzdrowieniu ukazują zupełnie nieoczekiwaną zmianę w miejscu, w którym kość była uszkodzona.

Nowe badania 28 lipca 1980 roku potwierdzają stan doskonałego zdrowia oraz normalny, harmonijny rozwój odpowiedni do jej wieku. Po różnych kontrolnych badaniach, widząc, że diagnoza i prognozy nie budzą wątpliwości i że żadne określone leczenie nie może tłumaczyć tego powrotu do stanu normalnego zdrowia, postanowiono uznać to uzdrowienie “w warunkach, w jakich nastąpiło i trwa, za zjawisko sprzeczne z obserwacjami i rokowaniami medycznymi i za naukowo niewyjaśnialne”.

Na sesji 26 września 1982 roku Międzynarodowy Komitet Medyczny Lourdes, druga instancja kontroli uzdrowień z Lourdes, złożona z ekspertów, uznała to uzdrowienie za pewne i niewytłumaczalne i przekazała dokumenty arcybiskupowi diecezji, z której pochodzi dziecko, jedynemu zdolnemu sporządzić oficjalny kanoniczny dokument.
Badanie kanoniczne, skrupulatne i dociekliwe, zakończono ostatecznie 28 czerwca 1989 roku; ogłoszono uroczyście charakter cudowny tego uzdrowienia i jego wartość znaku.


Tymczasem w 1988 roku, zgodnie z życzeniem, Delizia miała operację na genu valgum (kolano koślawe, przyp. tłum.). Dwa lata wcześniej wyszła za mąż. W 1985 roku otrzymała państwowy dyplom pielęgniarski i od tego czasu bardzo wiernie towarzyszy do Lourdes pielgrzymkom chorych. Dyskretnie daje im świadectwo łaski i błogosławieństwa, jakie otrzymała.

Delizia Cirolli jest sześćdziesiątą piątą cudownie uzdrowioną osobą w Lourdes.